تعیین عوامل خطر ایجاد زخم بستر در بیماران ضربه مغزی- نخاعی بستری در بخش مراقبت های ویژه

روش کار: این مطالعه مقطعی- تحلیلی با نمونه گیری سرشماری بر روی بیماران آسیب نخاعی و مغزی انجام شد. بیماران با استفاده از معیارهای بریدن (درک حسی، رطوبت، حرکت، فعالیت، تغذیه، اصطکاک و سائیدگی) ارزیابی می شدند، به طوری که در بدو پذیرش از نظر وجود زخم بستر معاینه شده و سپس هر 48 ساعت از نظر ایجاد، پیشرفت زخم و عوامل موثر؛ مورد بررسی مجدد قرار می گرفتند. رابطه بین زخم بستر و معیارهای بریدن (به عنوان عامل خطر ایجاد کننده زخم بستر)، نوع تشک مورد استفاده، سن، محل آسیب اولیه (مغز یا ستون فقرات) و سطح هوشیاری بیمار (بر اساس معیار کمای گلاسگو) از طریق آزمون های تی، کای دو و هم چنین رگرسیون لوجیستیک مورد تحلیل آماری قرار گرفت.