تاثیر چرخش لگنی نشسته بر توانایی فیزیکی زنان نخست زای مبتلا به کمردرد در سه ماهه ی سوم حاملگی

روش بررسی: این مطالعه نیمه تجربی بر روی 60 زن نخست زای مراجعه کننده جهت مراقبت های پری ناتال به سه درمانگاه بهداشتی درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی زنجان انجام شد. ابتدا 60 زن نخست زا به طور آسان انتخاب و سپس به طور تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. گروه آزمون به مدت 8 هفته در طول سه ماهه سوم حاملگی چرخش لگنی نشسته را انجام دادند. جمع آوری اطلاعات از طریق مصاحبه و با استفاده از مقیاس disability rating index (dri), vas در روزهای 0 و 56 (قبل و بعد از مداخله) انجام شد.

یافته ها: تفاوت آماری معنی داری از نظر سن، شغل، تحصیلات، شاخص توده ی بدنی و شدت ناتوانی فیزیکی بین دو گروه قبل از مداخله دیده نشد. شدت ناتوانی فیزیکی در گروه آزمون بعد از مداخله به طور معنی دار کاهش یافته بود (p<0.0001)، در حالی که در گروه شاهد شدت ناتوانی فیزیکی با پیشرفت بارداری افزایش یافته بود (p<0.0001). همچنین در گروه آزمون انجام چرخش لگنی نشسته باعث کاهش شدت کمردرد در مقایسه با قبل از مداخله و گروه شاهد شده بود (p<0.0001)،

نتیجه گیری: به نظر می رسد استفاده از تمرینات ورزشی از جمله، چرخش لگنی نشسته در زنان بارداری که از کمردرد و ناتوانی ناشی از آن رنج می برند و در عین حال مایل به استفاده از درمان های تهاجمی و داروهای شیمیای تسکین درد نیستد، اقدام موثری می باشد.