معماری پایدار با رویکرد اقلیمی (نمونه موردی شوشتر نو)

معماری پایدار یکی از مباحثی است که اخیراً در کشور ما مطرح شده و مورد توجه قرار گرفته است. نگاهی گذرا به معماری بومی مناطق مختلف ایران، حکایت از شناخت خصوصیات محیطی، به خصوص اقلیمی پهنه ای متنوع ایران، چاره اندیشی هوشمندانه نیاکان ما برای استفاده هر چه بیشتر از مواهب طبیعی و مقاله با مشکلات و ناهنجاری های اقلیمی- محیطی آن دارد. معماری بومی شوشترنو، شهری واجد ارزش، هویت معماری و شهرشازی و از نقاط شاخص خوزستان می باشد که دقیقا منطبق با شرایط محیطی و اقلیمی بوده و دارای هویت خاصی در منطقه می باشد. بنابراین شناخت این معماری و راهکارهای بومی آن زمینه ارزشمندی برای استفاده از آنها در فضاهای جدید ایجاد می کند. در این تحقیق معرفی و شناخت ارزش ها و کیفیت های کالبدی به کار رفته در معماری بومی شوشترنو با هدف کاربرد این راهکارهای اقلیمی- کالبدی جهت طراحی پایدار در بناهای جدید این منطقه مطرح می شود. به طور کلی می توان نتیجه گرفت که برای دستیابی به محیطی همساز با اقلیم بدون آن نیازمند به استفاده از دستگاه های پیچیده و خدمات مکانیکی باشیم و در این راه مصرف زیاد از حد انرژی را متحمل شویم، باید برای تامین آسایش به جستجوی الگوهای اقلیمی و سازگار با آن که حاصل تجریبات هزاران ساله گذشتگان است روی آوریم و از آن در حفاظت و زنده سازی معماری بومی بافت های قدیم شهری بهره نموده و با استفاده از مواهب طبیعی و عوامل اقلیمی متناسب با محیط پیرامون به حفظ و احیاء آن همت گماریم. پژوهش پیش رو بر اساس مطالعه کیفی و روش اصلی پژوهش این مقاله توصیفی- تاریخی و تحلیل کتابخانه ای است که با رجوع به اسناد و مدارک مورد بازبینی قرار گرفته است.