ارتباط دانشجویان پرستاری با بیماران در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی کرمان

مقدمه: برقراری ارتباط دانشجویان پرستاری با بیماران می تواند نشان دهنده تعامل آنان در آینده باشد. پژوهش حاضر به منظور تعیین چگونگی برقراری ارتباط دانشجویان پرستاری با بیماران بستری در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی کرمان صورت گرفت.

روش ها: در یک مطالعه توصیفی در نیم سال دوم سال 84-83، تعداد 175 دانشجو که واحد کارآموزی داخلی جراحی را انتخاب کرده بودند، به صورت سرشماری انتخاب شدند. گردآوری اطلاعات با چک لیستی 29 گزینه ای انجام گردید. رفتار هر دانشجو با بیمار سه بار توسط مربی و در حین برقراری ارتباط مشاهده و نتیجه آن ثبت شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از توزیع فراوانی، میانگین و انحراف معیار استفاده و مقایسه میانگین ها با آزمون های آماری t و آنالیز واریانس و آزمون توکی و با نرم افزار spss انجام شد.

نتایج: میانگین و انحراف معیار نمرات دانشجویان پرستاری در برقراری ارتباط با بیماران 58.98±13.76 از نمره کل 87 بود. عملکرد دانشجویان در شروع مصاحبه و مهارت های تعاملی نسبتاً مطلوب، در پیگیری مشکل و توصیف بیماری فعلی نیمه مطلوب، و در مورد پایان بخشیدن به مصاحبه، نامطلوب بود. میانگین نمرات دانشجویان در مقاطع سنی مختلف، ترم و مقطع تحصیلی و نوع بخش تفاوت معنی داری داشت.

نتیجه گیری: با اینکه مهارت برقراری ارتباط دانشجویان قابل قبول است، ولی بازنگری برنامه آموزشی و اصلاح رو شهای تدریس به منظور ارتقای مهارت های ارتباطی دانشجویان، مفید به نظر می رسد. آموزش تئوری مطالب مربوطه، بویژه همراه با تمرین در محیط های بالینی با تأکید بیشتر در دانشجویان ناپیوسته توصیه می شود.