سنجش تغییرات سطح پلاسمایی متابولیت های اکسید نیتریک در موش صحرایی در سی تست تحمل گلوکز در دیابت نوع 2

مقدمه: هیپرگلیسمی های مکرر نقش مهمی در گسترش آترواسکلروز در دیابت دارند. اندوتلیوم اولین سیستم دفاعی در برابر آتراسکلروز می باشد و اکسید نیتریک نقش مهمی در این دفاع دارد. هدف این مطالعه تعیین تغییرات سطح پلاسمایی متابولیت های اکسید نیتریک (no_x) در طی تست تحمل گلوکز در موش های دیابتی نوع 2 در مقایسه با گروه کنترل می باشد.

روش ها: نوزادان نر موش های صحرایی در دو گروه کنترل و دیابتی قرار گرفتند. برای ایجاد دیابت نوع 2 استرپتوزوتوسین (100 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم) به صورت داخل صفاقی به نوزادان تزریق شد. گلوکز و no_x پلاسما در روزهای 7، 30، 45، 60 و 75 اندازه گیری شد. پس از بالغ شدن حیوانات تست تحمل گلوکز وریدی انجام و نمونه های خون در فواصل 0، 5، 10، 30 و 60 دقیقه برای اندازه گیری مقدار گلوکز، انسولین و no_x تهیه شد. آنالیز واریانس دو طرفه مخلوط برای مقایسه داده ها استفاده شد.

یافته ها: در گروه کنترل افزایش گلوکز در تست تحمل گلوکز پس از 60 دقیقه به مقدار قبل از انجام تست بازگشت در حالیکه در گروه دیابتی همچنان بالا بود (p<0.001). افزایش انسولین پلاسما پس از تزریق گلوکز در گروه کنترل و دیابتی به ترتیب 4.5 و 1.9 برابر شد. مقادیر پایه no_x در گروه دیابتی بالاتر بود (6.4±50.4 در مقابل 3.8±28.8 میکرومول در لیتر، p<0.05). بعد از تزریق گلوکز سطح پلاسمایی no_x در گروه کنترل و دیابتی به ترتیب 35 و 62 درصد کاهش داشت و در گروه کنترل پس از 30 دقیقه تقریبا به مقدار اولیه بازگشت در حالیکه در گروه دیابتی در زمان 60 دقیقه نیز 17 درصد کمتر از مقدار پایه اولیه بود.

نتیجه گیری: کاهش تولید اکسید نیتریک یا افزایش تخریب آن در طی هیپرگلیسمی ممکن است دلیلی برای نقص عملکرد اندوتلیوم و آترواسکلوز در بیماران دیابتی باشد.