جایگاه فرهنگ در حفاظت از محیط زیست و منابع طبیعی جهت دستیابی به توسعه پایدار در ایران

اگر توسعه پایدار را رویکردی بدانیم که بر اساس برنامه ای تدوین می شود تا به اهداف مورد نظرش دست یابد، در این روند دو عامل اصلی ایفای نقش می کنند: یکی انسان است که می خواهد برنامه را اجرا کند و دیگری علمی که باید بر اساس آن عمل شود. بنابراین، برای وصول به توسعه ی پایدار، اولین شرط؛ وجود انسان های پایداری است که بر اساس علم پایدار برنامه ریزی و عمل کنند. در این میان بسط فرهنگ زیست محیطی در میان اقشار مختلف از جمله دغدغه های اصلی محسوب می شود. حفاظت از محیط زیست و منابع طبیعی دارای اهمیت فوق العاده ای می باشد. امروزه محیط زیست مناطق مختلف کشورمان به علت استفاده از سموم و کودهای شیمیایی، قطع درختان و تخریب جنگل ها، رها کردن زباله ها در محیط و نبود مراکز دفن زباله و ... با تهدیداتی از جمله انقراض گونه های گیاهی و جانوری، فرسایش خاک، افزایش آلودگی زیست محیطی، تخریب مناطق حفاظت شده و ... مواجه اند و از آنجا که انسان به محیط زیست نیاز دارد و نیازهای اولیه و اساسی خود را از آن به دست می آورد لازم است به نتیجه عملکرد خود آگاه باشد و این آگاهی را برای برنامه ریزی و مدیریت خردمندانه به منظور حفاظت از منابع طبیعی و محیط زیست به کار بندد. یکی از مقاصد کلی جهت حفظ منابع و به طور کلی محیط زیست در برابر تخریب و از بین رفتن توجه به فرهنگ است. شاید انسان هیچ وقت مثل امروز به فکر جبران خساراتی که به محیط زیست و سیاره زمین وارد ساخته و همچنین حفاظت و مراقبت از منابع طبیعی و حیات موجو دبر روی این کره خاکی نیفتاده باشد. بنابراین در این مقاله به ارزیابی موارد مرتبط با توسعه پایدار، محیط زیست و همچنین فرهنگ استفاده از آن پرداخته می شود. از آنجایی که هدف، بررسی نقش فرهنگ در حفاظت از محیط زیست و منابع طبیعی در توسعه پایدار می باشد از روش توصیفی استفاده گردیده است.