برگشت هویت معماری و ترکیب عناصر

مردم و رفتارهای آنان بخشی از سیستم محیط  های مسکونی می باشند، به طوری که رفتار و محیط را نمی توان از یکدیگر جدا فرض نمود. رفتارهای انسانی همواره در بستر محیط شکل می گیرند و نمی توان بدون در نظر داشتن تاثیر محیط، شرایط رفتاری را مورد تجزیه و تحلیل و ارزیابی قرار داد. بنابراین طراحی باید با تکیه بر دانش چگونگی تعامل انسانی با محیط به نتیجه برسد. در حالیکه این دانش هیچ گاه کامل و بدون نقص نیست، طراحان نیز نباید در اساس نقطه نظرهای شخصی عملی نمایند. قوانین و مقررات ساختمان تقریبا امکان طراحی پلان و راه حل های تازه برای آپارتمان های شهری را ناممکن کرده است و به همین دلیل وجه تمایز پروژه های مسکونی به نما محدوده شده اند. در بحث توسعه پایدار و به طبع آن معماری پایدار اینکه هر ساختمان باید با بستر و محیط طبیعی پیرامون خود تعامل داشته باشد به امری بدیهی مبدل شده است. قسمت بحث برانگیز و مورد توجه این امر چگونگی برقراری تعامل و نوع تدابیر در نظر گرفته شده می باشد. معماری سنتی ایران چه در بخش مسکونی و چه در بخش غیرمسکونی و همینطور تلفیق این دو در سطح وسیع تری به نام شهر، دارای ویژگی های منحصر به فردی است که ضمن توجه به مسایل زیباشناختی و حفظ محیط زیست پاسخگوی نیازهای اقلیمی هر منطقه نیز بوده است. فنون و قواعد به کار رفته در این معماری، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در خود به وضوح دارد که این مقاله به بررسی این مفاهیم در معماری مسکونی ایرانی می پردازد.