تامین نیازمندی های کیفیت سرویس در شبکه های بیسیم حسگر بدن، مبتنی بر پروتکل ieee802.15.4 با کاربرد مراقبت پزشکی راه دور

شبکه سنسور بی سیم بدن، مجموعه ای از میکرو یا نانو سنسورهای هوشمند با قابلیت پردازش و ارسال اطلاعات به ایستگاه پایه است که می توانند به بدن انسان متصل یا درون آن کاشته شده و طی ارتباطات بیسم، به تبادل داده های حیاتی دریافت شده از بدن بپردازند. از این شبکه می توان برای مراقبت پزشکی طولانی مدت، بدون ایجاد محدودیت روی فعالیت های نرمال روزانه بیمار، به عنوان بخشی از فرایند تشخیص یا نگهداری از بیمار مبتلا به بیماری مزمن یا تحت نظر قرار دادن بیمار پس از یک عمل جراحی با هدف مدیریت وضعیت اورژانسی استفاده کرد. ریزحسگرهای هوشمند عملیات دریافت و ارسال پارامترهای حیاتی بیمار (از جمله فشارخون، ecg، دمای بدن، اکسیژن اشباع و غیره) از خارج یا داخل بدن و ارسال آنها به مرکز مراقبت بهداشتی ریموت را انجام می دهند. در نوع دیگری از کاربرد، این ریزحسگرهای می توانند با بیمار تعامل برقرار کنند و به عنوان مثال مدیریت انسولین برای یک بیمار دیابتی را طی تعامل با وی انجام دهند. اطلاعات و علائم حیاتی پس از جمع آوری توسط ریزحسگرها، برای بررسی وضعیت سلامتی بیمار، از طریق اینترنت یا اینترانت در اختیار پزشک یا پرستار ریموت قرار می گیرد. بنابراین لازم است با اعمال نیازمندی های کیفیت سرویس مقتضی، سرویس های ارتباطی مطمئن جهت ارسال این داده های حیاتی فراهم گردد. بنابراین یکی از اهداف عمومی این شبکه ها دست یابی به حداکثر گذردهی، حداقل تاخیر و حداکثر طول عمر شبکه بوسیله کنترل منابع اصلی اتلاف انرژی مثل تصادم، گوش کردن بیکار، استراق سمع و سربار بسته های کنترلی خواهد بود که برای نیل به این اهداف از پروتکل های mac استفاده میکنیم. در این تحقیق به مقایسه پروتکل های mac موجود برای این شبکه ها پرداخته و پروتکل های موجود از جمله، dtdma, bodymac, pb-tdma, h-mac, ieee802.15.4 را به صورت تئوریکال بررسی و مقایسه می کنیم. سپس بر اساس نتایج حاصل از دو مرحله شبیه سازی انجام شده با ns-2 نشان می دهیم از میان سه پروتکل tdma, smac, ieee802.11، بهترین استراتژی استفاده از پروتکل ieee802.11 است و از میان سه پروتکل ieee802.15.4, tdma, smac مناسب ترین پروتکل، ieee802.15.4 با بیکن می باشد.