استفاده از روش اکسیداسیون فوق بحرانی آب در تجزیه پسماندهای آلی

سوخت خارج شده از راکتورهای هسته ای، شامل مواد شکافت پذیرمانند اورانیوم، پلوتونیمو توریم و هم چنین مقدار بسیار زیادی از پاره های شکافت پرتو دیده می باشد. فرآوری سوخت مصرف شده شامل مزایایی از قبیل بازیابی اورانیوم وپلوتونیم به منظور استفاده مجدد، جداسازی پاره های شکافت و هم چنین تبدیل مواد رادیواکتیو سوخت به اجزای قابل نگهداری می باشد. در فرآیند بازفرآوری سوخت هسته ای انواع مختلف از محلول های شامل مواد آلی تولید می شوند. این مواد آلی شامل حلال های آلی، محلول های سینتیلاسیون و رزین های تبادل یونی که به منظور جداسازی مواد رادیواکتیو از محلول های آبی مورداستفاده قرار می گیرد. حجم پسماندهای آلی مایع در مقایسه با پسماندهای آبی مایع، بسیار کمتر می باشد. روش های آمایش پسماندهای آلی شامل سوزاندن، امولوسیون سازی، جذب، تقطیر در ستون جداسازی و روش اکسایش تر می باشد. یکی از روش جدید در حذف پسماندهای آلی و خطرناک پروسه اکسیداسیون آب فوق بحرانی می باشد. پسماندهای آلی خطرناک مانند هیدروکربن های کلردار شده در محیط آبی می توانند در شرایط آبی فوق بحرانی به طور موثری اکسیده شوند. بطوری که با مدت زمان کوتاه در حدود 1 دقیقه یا کمتر به بازده ای تخریب و اکسیداسیون بالایی خواهیم رسید. در این مقاله فرآیند تولید پسماند های هسته ای در باز فرآوری سوخت هسته ای و مخصوصا پسماندهای آلی هسته ای و هم چنین روش های حذف و جداسازی این پسماندها و به ویژه روش اکسیداسیون فوق بحرانی را بررسی خواهیم نمود.