بررسی انواع سیستمهای زمین شناسی و مکانیزم های ذخیره سازی در جداسازی دی اکسیدکربن

به لحاظ تولید زیاد دی اکسیدکربن ناشی از سوختن سوخت های فسیلی (نفت، گاز و ذغال سنگ)، مقدار آزاد شدن این گاز گلخانه ای در جو زمین سالانه بالغ بر 28 گیگاتن است. در قرن های اخیر، میانگین غلظت دی اکسیدکربن در جو حدود280 ppm  بوده که پس از انقلاب صنعتی این غلظت به مقدار فعلی375ppm  رسیده است. مطالعات گوناگون نشان  می دهند که تغییرات ناگهانی آب و هوایی زمین، عمدتاً به همین دلیل بوده و اثر گاز های گلخانه ای دیگر، کمتر است. بر اساس بررسی های اخیر، افزایش غلظت دی اکسیدکربن منجر به گرم شدن زمین و ناپایداری صفحات یخ های قطبی می شود که این تغییرات ناگهانی آب و هوایی، می تواند باعث تأثیرات فیزیکی، شیمیایی، زیستی، اقتصادی و سیاسی روی محیط و جامعه گردند. لذا برای کاهش غلظت دی اکسیدکربن در جو زمین، پس از معاهده کیوتو ( 1997)، گزینه جمع آوری و ذخیره سازی (جداسازی) دی اکسیدکربن مطرح گردید. یک سامانه جمع آوری و ذخیره سازی دی اکسیدکربن (ccs) متشکل از سه فناوری مجزاست: جمع آوری، انتقال و ذخیره سازی؛ ذخیره سازی دی اکسیدکربن در اقیانوس ها، لایه های آب شور عمیق، رگه های ذغالی و مخازن نفت و گاز تهی شده، انجام می گیرد که بسته به نوع ذخیره سازی، به دام افتادگی دی اکسیدکربن متأثر از یکسری مکانیزمهای فیزیکی و یا شیمیایی حاکم بر آن خواهد بود. یک مخزن هیدروکربوری زمانی برای ذخیره سازی مستعد شناخته می شود که از پوش سنگی مناسب و یکپارچه برخوردار باشد و همچنین، تراوایی و تخلخل مناسبی را جهت بالا بردن نرخ تزریق پذیری و انباشتگی بیشتر دی اکسیدکربن، دارا باشد.