مقایسه اثرات محافظتی اتوموکسیر و رانولازین برروی اندازه انفارکت ناشی از ایسکمی رپرفیوژن در قلب ایزوله رت

زمینه و هدف: برخی از مطالعات اثرات محافظت قلبی اتوموکسی (etomoxir ) و رانولازین (ranolazine) را در شرایط هیپوکسی و ایسکمی قلب نشان دادند. از آنجا یی که تاکنون مطالعه مقایسه ای بر روی اثرات محافظتی اتوموکسیر و رانولازین بر روی اندازه انفارکت در شرایط ایسکمی - رپرفیوژن انجام نشده است لذا اثرات آنها برروی اندازه انفارکت قلب ایسکمیک رت مطالعه و مقایسه شدند.

روش کار: قلب ایزوله شده رت ها به 3 گروه تقسیم شده و با اتصال به دستگاه لانگندورف، با محلول کربس تغذیه شدند . گروه کنترل طی 30 دقیقه ایسکمی ناحیه ای و 120 دقیقه رپرفیوژن، محلول کربس معمولی و گروه های تست، محلول کربس حاوی  1میکرومول اتوموکسیر و یا20 میکرومول رانولازین دریافت داشتند. سپس قلب رت ها با اوانس بلو رنگ آمیزی شده و متعاقب انکوباسیون با محلول 1 درصد تری فنیل تترازولیوم در فرمالین ثابت گردیدند .اندازه نواحی انفارکته با روش پلانیمتری کامپیوتری اندازه گیری شد.

یافته ها: نتایج نشان داد  که اتوموکسیر موجب کاهش معنی داری  در وسعت ناحیه انفارکته می گردد .در گروه کنترل، اندازه انفارکت 2.9 ±46.3 درصد بود ولی در گروه دریافت کننده اتوموکسیر، به 5±20.9 درصد کاهش یافت (0.01(p<. پرفیوژن کربس حاوی رانولازین کاهش بیشتری در اندازه انفارکت ایجاد نمود (3.6 ± 16.4 درصد). مقایسه آماری بین دو گروه مورد مطالعه، تفاوت معنی داری در کاهش اندازه انفارکت نشان نداد.

نتیجه گیری: به نظر می رسد که اتوموکسیر (مهارکننده ورود اسیدهای چرب به میتوکندری ها) و رانولازین (مهارکننده بتا اکسیداسیون اسیدهای چرب در میتوکندری ها) احتمالا با افزایش غیرمستقیم اکسیداسیون گلوکز در زمان ایسکمی و رپرفیوژن موجب کاهش اندازه انفارکت می شوند. این مطالعه، اثرات محافظتی اتوموکسیر و رانولازین را بر روی کاهش اندازه انفارکت نشان داد بدون آن که تفاوت معنی داری در این اثرات با هم داشته باشند.