هنجاریابی مقیاس رشدی- حرکتی پی بادی (pdms) در دانش آموزان پایه اول ابتدایی شهر تهران

زمینه و هدف: رشد حرکتی بخشی از فرایند تکامل است که بواسطه آن کودک، ابتدا بر بدن خود کنترل می یابد و سپس از این کنترل برای تعامل با محیط و دستکاری پیرامونش استفاده می کند. هدف از این مطالعه هنجاریابی مقیاس رشدی-حرکتی پی بادی (pdms) در دانش آموزان پایه تحصیلی اول ابتدایی شهر تهران می باشد.

مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی روی 180 دانش آموز 83-72 ماهه (90 پسر و 90 دختر) شهر تهران صورت گرفته است. ابزار گردآوری اطلاعات، مقیا رشدی- حرکتی پی بادی بود و برای انتخاب نمونه آماری مورد نیاز از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای استفاده گردید.

یافته ها: نتایج پژوهش نشان می دهد میانگین بهره رشد حرکتی درشت در دانش آموزان پسر و دختر به ترتیب 120.50 و 120.40 و میانگین بهره رشد حرکتی ظریف در دانش آموزان پسر و دختر به ترتیب 125.69 و 126.66 می باشد. در میزان بهره رشدی حرکتی و میانگین سن حرکتی کل در دو گروه دختر و پسر به ترتیب 125.69 و 126.66 می باشد. در میزان بهره رشدی حرکتی و میانگین سن حرکتی کل در دو گروه دختر و پسر تفاوت معنی داری دیده نشد (0.05p<). بین دانش آموزان مناطق مختلف در زمینه بهره رشد حرکتی ظریف، میانگین سن حرکتی ظریف و میانگین سن حرکتی کل اختلاف معنی داری وجود دارد (0.05p<). هم چنین ارتباط معنی داری بین میانگین سن حرکتی با بهره رشد حرکتی وجود دارد (0.01p<).

نتیجه گیری: مقیاس رشدی- حرکتی پی بادی از پایائی و اعتبار لازم برخوردار است و می تواند به عنوان مقیاسی جهت ارزیابی، مداخله و درمان مورد استفاده قرار گیرد. کودکانی که مهارت های حرکتی بهتری دارند از بهره رشد حرکتی بالاتری برخوردار هستند.