تحلیل رابطه بلندمرتبه سازی با ناهنجاری های اجتماعی، اقتصادی و کالبدی (مطالعه موردی: مناطق شهر اصفهان)

رشد روز افزون و بی رویه جمعیت در مناطق شهری بالاخص در کلانشهرها، موجب بروز مشکلات زیادی هم چون بروز مسائل اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و بالاخص کمبود مسکن و تأمین آن برای جمعیت رو به رشد، بوده است و به تبع آن از چند دهه گذشته تا به امروز، افزایش ایجاد ساختمان های بلندمرتبه و آسمان خراش ها به وفور دیده شده است؛ و انتظار می رود این روند ادامه یابد. از این رو به نظر می رسد یکی از راهکارهای مواجه مسئولان و متخصصان با مشکل کمبود مسکن استفاده از توسعه عمودی به جای توسعه افقی شهرها بوده است. این پژوهش با هدف بررسی رابطه بلند مرتبه سازی ها در مناطق حوزه های شمال و جنوب شهر اصفهان با عواملی از جمله عوامل اقتصادی، جمعیتی، کالبدی، فرهنگی و عوامل کیفی انجام شده است. روش مورد استفاده در این پژوهش توصیفی-تحلیلی است، از این رو برای انجام تحلیل های پژوهش، پس از مطالعه موارد مورد نظر برای مناطق 7گانه و با توجه به محدودیت های موجود در داده ها، به شاخص سازی داده های خام برای متغیرهای موجود پرداخته، سپس با استفاده از رابطه رگرسیون خطی، ارتباط متغیر بلندمرتبه سازی با سایر عوامل را مورد بررسی و تحلیل قرار داده است. با توجه به تحلیل های انجام شده، میان بلندمرتبه سازی و متغیرهای مراکز فرهنگی و سواد بیش ترین رابطه - با عدد خط برازش 0.274- وجود دارد. دو عامل وضعیت کالبدی و عوامل کیفی دو عدد 0.185 و 0.16 به خود اختصاص داده که نشان دهنده رابطه نسبتاً زیاد است؛ و عامل وضعیت اشتغال افراد و عوامل جمعیتی رابطه کمتری را نسبت به سایر متغیرها، دارا می باشند. پس از جمع بندی اثرات مثبت و منفی ساختمان های بلند، راهکارهایی نیز در جهت بهبود بلندمرتبه سازی در مناطق شهر اصفهان بیان شده است.