شناخت و معنای اتمسفر حسی و سکوت در معماری

معماری بیش از آن که صرفا خلق فضایی برای محافظت از انسان باشد، باید خلق محیطی باشد که کاری کند حسی به مردم منتقل شده و در آن رویا پردازی کنند. باید این ایدئولوژی مصرف محور و نگاه صرف عملگرا را از معماری برداریم، معماری باید قادر باشد که مخاطب را به تفکر وا دارد. تمام ساختمان های بعد از پست مدرن که توسط معمارانی شهرت طلب طراحی شده عمیقا از نظر روان شناسی تهی از حس هستند و قدرت تبدیل شدن به یک هولوگرام محیطی برای شکل دهی به یک هویت در حافظه ی انسان را ندارند، اما ما قرن ها شاهد بودیم که معماری کلاسیک این توانایی را داشت که کاملا از نظر روان شناسی برای کابران خود تبدیل به یک کارکتر شخصیتی شود، معماری باید به اندازه ای با دیالکتیک حسی فضا هماهنگ شود که دیگر در چشم انسان به دیده نیاید، این بدین معنی است که بنا به جای هیجان زذه کردن مخاطب خود و درگیر کردن حواس برای کنکاش در معنای فرم درونی و بیرونی آن، سکوت کند و با سنگینی. سادگی حسانی خویش از راه زبان بدن و در یک سیر زمان مند به انسان اجازه ی تفسیر و توسعه ی ادراکات و تاویلات مفهومی را بدهد. در ای مقاله تلاش شد تا از این مفهوم ناب که حالا بیش از پیش نا آشنا و دست نیافتنی به نظر می اید، پرده برداشته و به رمز گشایی ماهیت آن بپردازیم. و در این کشف از آثار برجسته ی معمارانی که در این مسیر موفق بوده اند نیز بهره جسته ایم.