اثربخشی واقعیت درمانی گلاسر بر نگرش های ناکارآمد و نشخوار فکری بیماران مبتلا به ام اس شهرستان کازرون

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی واقعیت درمانی گلاسر بر نگرش های ناکارآمد و نشخوار فکری بیماران مبتلا به ام اس شهرستان کازرون بود. جامعه ی آماری پژوهش شامل کلیه ی بیماران 45-20 ساله مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس شهر کازرون می باشد. نمونه ی پژوهش با مراجعه به انجمن بیماران مولتیپل اسکلروزیس و مطب های متخصصین مغز و اعصاب شهر کازرون و به صورت داوطلبانه از بین کسانی که هم مایل به شرکت در پژوهش بودند و هم توانایی شرکت در مداخله مورد نظر را داشتند، انتخاب شد. نمونه نهایی را 40 نفر بیمار مولتیپل اسکلروزیس (20 نفر برای هر گروه آزمایش و کنترل) تشکیل دادند. هر دو گروه ابزارهای پژوهش در مرحله پیش آزمون و پس آزمون را تکمیل نمودند. ابزار مورد استفاده شامل مقیاس نگرش های ناکارآمد ویسمن و بک و پرسشنامه نشخوار فکری بود. مداخله طی 8 جلسه درمان هفتگی به مدت 90 دقیقه در مورد گروه آزمایش اعمال شد. داده ها با استفاده از آزمون آماری مانکوا مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تأثیر واقعیت درمانی گلاسر بر نگرش های ناکارآمد و نشخوار فکری بیماران مبتلا به ام اس معنی دار به دست آمد. همچنین نتایج تحلیل واریانس چندمتغیری نشان داد که بین بیماران مبتلا به ام اس از لحاظ نشخوار فکری برحسب مدت ابتلا به بیماری تفاوت معنی داری وجود دارد اما از لحاظ نگرش های ناکارآمد تفاوت معنی داری به دست نیامد. این یافته نشان می دهد که واقعیت درمانی گلاسر می تواند به عنوان یک رویکرد مداخله ای مؤثر برای کاهش مشکلات روان شناختی بیماران مولتیپل اسکلروزیس توسط روان درمانگران مورد استفاده قرار گیرد.