تعیین درصد بهینه میکروسیلیس در بتن های سبک پرمقاومت

امروزه با پیشرفت سریع و همه جانبه علم و صنعت، انسان بیش از گذشته نیاز به شناخت دقیق مواد و مصالح اطراف خود و در نتیجه استفاده صحیح، درست و بهینه از آن را احساس می کند و حتی الامکان می کوشد تا با تغییرات در بعضی از پارامتر ها، کارایی و اثرگذاری مواد را بالا ببرد. در این میان بتن سبک پر مقاومت به دلیل خواصل ویژه ، از جمله مقاومت بالا، سبک بودن، کم بودن نفوذپذیری و... به عنوان یکی از مصالح ایده آل و پرکاربرد در دنیا  به حساب می آید. این امر مهندسان را به شناخت دقیق اجزای تشکیل دهنده آن ملزم می کند. غالبا برای تولید بتن پرمقاومت استفاده از پوزولان ها به عنوان افزودنی اجتناب ناپذیر است و از آن جا که دوده سیلیسی، آهک موجود را مصرف می کند و ماده چسباننده و نفوذناپذیری به وجود می آورد مصرف این ماده به عنوان جایگزین سیمان، ناحیه انتقالی (وجه مشترک خمیرسیمان و سنگدانه) را بهبود می بخشد و مقاومت و دوام را افزایش و نفوذپذیری را کاهش می دهد. هدف این مقاله ارائه یک روش تجربی اطمینان بخش مبتنی بر تعداد زیادی آزمایش با میکروسیلیس های مختلف، برای ارائه درصد بهینه میکروسیلیس در بتن های سبک پرمقاومت است که قادر باشد پارامترهای مختلف مربوط به مقاومت این نوع از بتن را بهبود بخشد.