ارزیابی و مقایسه قراردادهای بیع متقابل و طرح و ساخت با شرط تامین مالی (epcf)

هر دو روش بیع متقابل و epcf شیوه های قراردادی مبتنی بر تامین منابع مالی با تعهد و تضمین پیمانکار هستند. در قراردادهای بیع متقابل سرمایه گذار خارجی تمام سرمایه گذاری ها را جهت توسعه و بهره بردرای میادین نفت و گاز انجام می دهد و در مرحله تولید به شرکت ملی نفت واگذار می کند. سرمایه و سود سرمایه گذار پس از بهره برداری میدان و شروع فروش محصولات آن از محل تولید، که عمدتاً میعانات گازی است بازپرداخت می گردد. در راستای جبران کاستی های قرارداد های بیع متقابل و در جهت دستیابی به اهداف پیش بینی شده خصوصاً تامین سرمایه مورد نیاز جهت توسعه میادین نفتی، بررسی تغییر ساز و کار حقوقی و قراردادی در صنعت نفت مورد توجه قرار گرفت. به منظور جذب سرمایه، مدلهای مختلف سرمایه گذاری در صنعت نفت در سطح شرکت ملی نفت ایران تعریف و مدل های قراردادی متناظر با آن بررسی گردید. از جمله آن ها تعریف مدل طرح و ساخت با شرط تامین منابع مالی (epcf) می باشد. در این روش پیمانکار متعهد می شود علاوه بر مهندسی/ تامین کالا/ اجرای پروژه، تامین منابع مالی (فاینانس) پروژه را نیز به عهده بگیرد. در این مقاله به بررسی روش اجرای مدل قراردادی پرداخته شده و با مقایسه ای با قراردادهای بیع متقابل، کارایی مدل مورد ارزیابی قرار گرفت. بررسی ها نشان می دهد این مدل قراردادی می تواند با مزیت بیشتری نسبت به قراردادهای بیع متقابل جهت توسعه میادین نفتی (با در نظر گرفتن تولید صیانتی) و سایر بخش های صنعت نفت مورد توجه قرار گیرد.