مدیریت منابع آب در بخش توزیع (در شرایط توأم شوری و کم آبی)

سامانه های آبیاری می بایست علاوه بر تخصیص بهینه منابع آب و خاک موجود، سودآور نیز باشند. در این تحقیق ابتدا توابع بهینه تولید آب – شوری برای دو رقم گندم تعیین شد و سپس با استفاده از توابع مذکور اقدام به تعیین عمق بهینه آب آبیاری گردید و با استفاده از مقادیر عمق بهینه بدست آمده، سطح زیر کشت بهینه و درآمد خالص تعیین شد. نتایج نشان داد که با افزایش شوری آب آبیاری، عمق بهینه آبیاری در شرایط محدودیت زمین (i_l) برای هر دو رقم گندم به مقدار ناچیز کاهش یافت که این امر با واقعیت سازگار نمی باشد و علت کاهش عمق بهینه، ثابت در نظر گرفتن آب بهاء در شوری های مختلف آب آبیاری است در صورتیکه عملکرد محصول در شوری های مختلف، متفاوت خواهد بود. عمق بهینه آبیاری در شرایط محدودیت آب (i_w) با افزایش شوری آب آبیاری برای هر دو رقم گندم افزایش یافت. در نتیجه در سطوح بالای شوری آب آبیاری، کم آبیاری کارایی خود را از دست داده و اقتصادی نخواهد بود. نتایج همچنین نشان داد در صورتی که آب قابل دسترس ثابت با کیفیت نامناسب در منطقه در اختیار باشد، کاشت گندم روشن بسیار مقرون به صرفه تر خواهد بود.