جهانگردی پایدار مدلی ساختاری برای ایجاد و توسعه رشته های میان رشته ای علوم انسانی

سطح و گستره وسیع جهانگردی، تعریف و مطالعه این پدیده پیچیده را بسیار دشوار ساخته است. لیپر (1979) با استفاده از رویکرد نظام ها، جهانگردی را بر اساس پنج عنصر اساسی تعریف می کند: جهانگردان، گذرگاه ها یا مسیرهای عبور، مناطق مولد، مناطق مقصد و وضعیت توریسم، جهانگردی، افراد گروه ها و جوامع را در ارتباط با فضاها و ساختارهای مادی، طبیعی و زیست محیطی ساخته شده، قرار می دهد. بنابراین، تاثیرات آن وسیع و گسترده است که از سطح محلی تا جهانی را در بر می گیرد. متناسب با پیچیدگی این پدیده، مطالعات جهانگردی به عنوان گستره ای متنوع و در برگیرنده حوزه های مطالعاتی یا قلمروهای تخصصی مختلف و برخاسته از رشته های کلیدی از قبیل اقتصاد، مدیریت بازرگانی، جامعه شناسی، روان شناسی، زمین شناسی و مردم شناسی بروز یافته و به تدریج متحول و متکامل گردیده است (جعفری وریچیه، 1981) از این رو، برای تحققق اهداف گفتار حاضر مطلوب و سودمند آن است که بین چهار جنبه جهانگردی تفکیک و تمایز قائل شویم: 1) جهانگردی به عنوان یک پدیده، 2) جهانگردی به عنوان یک حوزه مطالعاتی (یعنی تحقیق و توسعه بخشیدن به پیکرهای از دانش و شناخت)، 3) آموزش جهانگردی (یاددهی و آموزش دهی) و 4) جهانگردی به عنوان یک صنعت یا اقدام حرفه ای. محور تمرکز در این مقاله اساساً درباره آموزش جهانگردی به ویژه  موضوعات بین رشته ای در آموزش جهانگردی پایدار است.