مشارکت بخش خصوصی در اکوتوریسم شکار، بهترین راهکار علمی برای جذب توریسم و اشتغالزایی

ایران به دلیل وسعت زیاد و تنوع اقلیمی، دارای گونه های مختلف حیوانات است. زیستگاه های گوناگون با پوشش های گیاهی متفاوت، کشور ما را همانند شاهراهی قرار داده است که حیات وحش آسیا را به اروپا و به آفریقا متصل کرده است وجود بیش از یکصد و نود و چهارگونه جانوری شناخته شده در ایران خود مدعی این مطلب است. با وجود تمام این قابلیت ها دیگر از جلاب های چند صدتایی شکار که نسل قبل از ما به خوبی آن زیباییها و جست وخیزها را به یاد می آورند، خبری نیست. از ببر و شیر ایرانی که زمانی با غرش های خود به جوانان برومند این مرز وبوم درس شجاعت و دلیری می آموختند خبری نیست و انگار یوزپلنگ ایرانی با سرعت خود به ما می فهماند که گذشته های طلایی را می توان دوباره با همت و مدیریت علمی که به بعضی از این راهکارها در این مقاله اشاره شده است، به دست آورد دیگر حداقل دانایان و تاثیرگذاران متوجه شده اند که اگر با این افراط کاریها که به قتل و غارت منابع شکار پرداخته ایم، ادامه دهیم، بایستی اجساد بی جان حیوانان را، به صورت تاکسیدرمی شده و آن هم در موزه ها به نسل بعدی نشان دهیم. دیگر خبری از دسته های فراوان پازنها، گوزنها، مارال ها، کبکهای دری و ... که زمانی احداد ما برای آن ها وارد این سرزمین شده اند نیست. شکارچیانی که زمانی تیر به سوی دسته های تیهو پرتاب نمی کردند به گفته خود آن ها امروزه به دسته های کبوتران و گنجشک ها هم تیراندازی می کنند و این موضوع زنگ خطری برای شکار ایران به شمار می رود. در این مقاله به بررسی اکوتوریسم شکار در ایران و بعضی از کشروهای موفق جهان در این زمینه پرداخته شده است. امید است که بتوانیم با ارائه راه حلهای علمی و عملی این بخش از اکوتوریسم را فعال و موجب درآمد و اشتغالزایی برای جوانان وطنمان شویم.