مطالعه ظرفیت ها، موانع و محدودیت های توسعه گردشگری دریاچه ای در استان فارس

تقریباً اکیر صاحب نظران توسعه و به ویژه اندیشمندان حوزه گردشگری را عقیده بر این است که دریاچه ها ظرفیت بسیار بالایی جهت جلب و جذب توریسم دارند. شاید بتوان با اطمینان عقیده این صاحب نظران را واقع گرایانه تلقی نمود. چرا که واقعیت این است که تالاب ها یکی از بی نظیرترین، زیباترین، بکرترین و شگفت انگیزترین پدیده های طبیعی هستند که هریک دارای جلوه های بسیار بدیع،  جالب، ناشناخته و پررمز و رازی هستند. به عنوان مثال گوشه هایی از تالاب گاوخونی در اصفهان، بخش هایی از تالاب سیاه کشیم در گیلان و یا دشت ارژن و دریاچه پریشان در فارس را می توان ذکر کرد که هریک در اوج زیبایی قرار دارند و به همین دلیل می توان از تالاب ها به عنوان کانون های تفرج و تفریح، بازدید و سیاحت و جلب گردشگری استفاده کرد. بررسی ها نشان می دهد، تالاب ها در حدود 6 درصد سطح کره زمین را فرا گرفته اند و مساحت آن ها در مجموع بالغ بر 885 میلیون هکتار است. اگرچه از لحاظ مساحت تنها مقدار ناچیزی از تالاب های جهان (0.3 درصد) در ایران واقع شده است. لیکن به خاطر شرایط خاص اقلیمی و موقعیت جغرافیایی هریک از تالابهای ایران و به ویژه دریاچه های موجود در استان فارس، دارای ویژگی های منحصر به فردی هستند که شاید نظیر آن ها را کمتر جایی از جهان بتوان مشاهده کرد. این نکته را به عنوان یک بیانیه تعهد باید پذیرفت که دریاچه ها به عنوان یکی از مهمترین شبکه های حیات بخش انسان ها تلقی می شوند که تضمین کننده بقاء و پایداری آب و خاک و هوای سالم در هر سرزمین به شمار می روند. بر این اساس این منبع عظیم غذایی و اقتصادی از دیر باز تاکنون پا به پای تکامل جوامع انسانی، تکیه گاهی استوار برای تداوم و ارتقای کیفی زیست انسان بوده و هنوز هم خدمات بی دریغ خود را به بشریت عرضه می کند، لذا هرگونه مداخله انسان در این اکوسیستم های به شدت آسیب پذیر و معالا هر اقدام توسعه ای پیرامون آن ها، مستلزم انجام تحقیقات هدفمند و ارزیابی های مستمر زیست محیطی می باشد. از این رو هرگونه سیاستگزاری جهت توسعه گردشگری و به ویژه گردشگری دریاچه ای که شاخه نسبتاً جدیدی از گردشگری طبیعی محسوب می شود مستلزم انجام امکان سنجی و ظرفیت شناسی معطوف به ابتکارات محلی، در قالب نظریه مبنایی توسعه پایدار می باشد.