نقش طبیعت گردی در توسعه مناطق محروم شهرستان مرودشت (مطالعه موردی روستای جیدرزار)

امروزه صنعت طبیعت گردی به عنوان بخش مهم و اصلی در اقتصاد جهانی به شمار می رود. در بین انواع مختلف گردشگری، طبیعت گردی ابزار مناسبی جهت دستیابی به گردشگری پایدار می باشد. با توجه به اینکه مناطق تحت مدیریت سازمان محیط زیست ایران، سرمایه های بالقوه طبیت گردی به شمار می روند و همچنین ابزار مناسب برای توسعه ی طبیعت گردی در آینده محسوب می شوند، به همین جهت حفاظت از این منابع پایه، جهت آماده سازی و بهره برداری پایدار ضروری می باشد. شهرستان مرودشت به عنوان دومین شهرستان بزرگ در استان فارس به خاطر تمدن با شکوه و آثار تاریخی بزرگی همچون تخت جمشید، نقش رستم و اماکن طبیعی مانند تنگ بستانک، (بهشت گمشده)، سد درودزن، جنگل ها، غارها، چشمه ها و فرهنگ های غنی روستایی- عشایری می تواند مورد توجه گردشگران داخلی و خارجی و فعالان صنعت گردشگری قرار گیرد. با توجه به سابقه تاریخی شهرستان، می توان درکنار توسعه گردشگری تاریخی، به فعالیت های طبیعت گردی نیز پرداخت و از آن جا که غالب مکان های طبیعت گردی در مناطق محروم شهرستان واقع شده اند، می توان با توسعه ی پایدار طبیعت گردی، گام بلندی در محرومیت زدایی از این مناطق برداشت. در همین راستا روستای جیدرزار از توابع شهرستان مرودشت، بخش کامفیروز و دهستان کامفیروز جنوبی در 106 کیلومتری شهر مرودشت مورد مطالعه قرار گرفته است. علی رغم اینکه این منطقه از سوی سازمان میراث فرهنگی استان فارس بهعنوان یکی ازمناطق هدف گردشگری شهرستان مرودشت انتخاب شده است از هرگونه امکانات اولیه و زیرساخت ها بی بهره مانده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که متاسفانه تا کنون آن طور که شایسته است در این زمینه اقدامات لازم صورت نگرفته است. این پژوهش به منظور دسترسی به شاخص های موثر در توسعه ی پایدار گردشگری، با تاکید بر طبیعت گردی شهرستان انجام گرفته است و تلاش می نماید با توسعه طبیت گردی و گسترش فرهنگ آن و بررسی توانمندی های موجود جهت نیل به اهداف مورد مطالعه گام بردارد و سعی در کشف محدودیت ها و ارائه راهکارهای مطلوب به منظور توسعه صنعت طبیت گردی درشهرستان مرودشت را دارد. شناسایی با استفاده از بازدیدهای میدانی در منطقه وکسب نظر کارشناسان و محیط بانان انجام گرفته است و روش تحقیق اسنادی، توصیفی و تحلیلی می باشد.