بررسی قراردادهای دو عاملی و آسیب شناسی آنها در ایران

در سالهای اخیراً با توجه به علاقه منطقی کارفرمایان نسبت به سرعت بیشتر در اجرا و کاهش ریسک های کارفرمایی و کاهش هزینه های تمام شده در پروژه های عمرانی و صنعتی، رویکرد جهانی به سمت روش های واگذاری پروژه ها به صورت دوعاملی بوده است. در روش های دو عاملی، پیمان به یکی از روش های طرح و ساخت (db) یا طراحی، تامین کالا و ساخت (epc) انجام می گیرد. برای اجرای پروژه ها به صورت قراردادهای دو عاملی شرایطی نیاز است که در صورت وجود آن ها می توان قرارداد اجرای آن پروژه رابه صورت دو عاملی تنظیم نمود.با توجه به گسترش این نوع قراردادها در سطح جهانی و موفقیت آنها، در کشور ما به دلایل زیادی در اجرای قراردادهای دو عاملی موفقیت مورد انتظار حاصل نشده است. در این تحقیق با انجام تحقیقات کتابخانه ای و مطالعات میدانی و مصاحبه با تعدادی از دست اندرکاران اجرایی، پس از بیان نقاط قوت و ضعف این نوع قراردادها به بحث آسیب شناسی آنها پرداخته شده است.