مقایسه کارایی بالینی استفاده از دو نوع باندینگ نسل پنج و شش در فیشور سیلانت مینای آلوده به بزاق

روش بررسی: در این مطالعه بالینی 63 دندان از 35 دانش آموز 6-8 سال دارای دندانهای مولر اول دایمی تازه رویش یافته و سالم فک بالا انتخاب و به دوگروه تقسیم شدند. در یک گروه عامل باندینگ single bond و در گروه دیگر se bond مورد استفاده قرار گرفت. با توجه به تازه رویش یافته بودن دندان و تماس ناحیه دیستوپالاتال با شیار لثه و عدم امکان ایزولاسیون این ناحیه، شیار دیستالی دندانها آلوده و ناحیه مزیالی که به خوبی قابلیت ایزولاسیون داشت، ایزوله محسوب گردید. در هر گروه پس از اچینگ، دندان یک سمت فیشور سیلانت و دندان سمت دیگر بعد از استفاده از عامل باندینگ فیشور سیلانت شد. لذا چهار گروه آلوده/باند، ایزوله/باند، آلوده/کنترل و ایزوله/ کنترل برای هر نوع عامل باندینگ به وجود آمد. در معاینات 3، 6 و 12 ماهه نتایج درمان به صورت موفقیت و شکست بررسی و توسط ازمون های chi-square, mc nemar و cochran آنالیز شد.

یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که: 1- آلودگی به طور معنی داری باعث افزایش میزان شکست فیشور سیلانت می شود (05/0p<). 2- استفاده از این دو عامل باندینگ میزان موفقیت فیشور سیلانت رابه طور معنی داری افزایش می دهد (05/0p<). 3- استفاده از این دو عامل باندینگ میزان موفقیت فیشور سیلانت دندان آلوده را حتی از مواردی که دندان به طور ایزوله فقط فیشور سیلانت شده است، بیشتر افزایش می دهد (05/0p<). 4- در مینای آلوده نتایج استفاده از se bond نسبت به single bond در تمام طول تحقیق بهتر بود (05/0p<). در حالی که درشرایط ایزوله نتایج استفاده از single bond بهتر بود (05/0p<).