گسترش شهر و شهرنشيني و افزايش تدريجي تعداد شهرهاي بزرگ در جهان به خصوص در كشورهاي در حال توسعه و از جمله ايران از يك طرف و رشد شهرها، تمركز و تجمع جمعيت و افزايش بارگذاريهاي محيطي و اقتصادي بر بستر آنها از طرف ديگر، ضمن توجه بيشتر به شهرها، منجر به پذيرش نقشها و عملكردهاي متعدد شده است. يكي از موضوعات مهمي كه بيشتر شهرهاي بزرگ جهان با آن روبرو هستند موضوع حوادث طبيعي است. با توجه به ماهيت غيرمترقبه بودن اين حوادث و لزوم اتخاذ سرعي و صحيح تصميم ها و اجراي عمليات، مباني نظري و بنيادي دانشي ار تحت عنوان مديريت بحران به وجود آورده است اين دانش به مجموعه اقداماتي گفته مي‌شود كه قبل، حين و بعد بحران جهت كاهش اثرات اين حوادث و كاهش آسيب پذيري انجام مي‌شود. با بكارگيري اصول و ضوابط شهرسازي و تبيين مفاهيم موجود دراين دانش مانند بافت و ساختار شهر، كاربري اراضي شهري، شبكه‌هاي ارتباطي و زير ساختهاي شهري تا حد زيادي مي‌توان اثرات و تبعات ناشي از حوادث طبيعي را كاهش داد. اين مقاله با رويكردي توصيفي – تحليلي و با بررسي ميداني فرايند توانمندسازي مديريت بحران در جهت كاهش بلاياي طبيعي (زلزله) را در شهرتبريز مورد مطالعه قرار مي‌دهد. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه شهر تبريز بخصوص شمال اين شهر به عنوان يكي از مناطق زلزله خيز به علت وجود تراكم جمعيتي بالا و همچنين قرارگيري بر روي گسل به شمار مي‌رود. از يافته‌هاي اين تحقيق نيز مي‌توان به كاهش اثرات و صدمات ناشي از حوادث طبيعي به طور اخص با كاربرد مديريت صحيح اشاره نمود.