اگر چه زیباشناسی مفهومی حسی و انتزاعی در قلمرو ادراک فلسفی است با این همه این حس را می توان به مباحث تجربی نیز تسری داد. کارست مفهومی فیزیوگرافی و زمین ریختی است که در محیطی زمین شناسی تکوین می یابد، زمین میراث دار تحولی چند میلیارد ساله است که پیوندی چند وجهی با مواد زمینی و فرایندهای آن برقرار ساخته است، فرایندهایی که موجب خلق زمین پویایی و چهره های متنوع زمین شناسی می گردند. کارست مولود پویایی فرایندی انحلالی در سازندهای عمدتا آهکی است که نیاز بشر به آن و احساس امنیت و لذت در آن از طلیعه تاریخ بشر شروع و با تمدن همراه و امروز با تنهایی و تفکر او در همرازی با میراثهای زمین عجین گردیده است. چشم اندازهای کارستی با احساسی زیباشناسانه نخست به تجلی زمین شناسی گردشگری بر می خیزد و بعدتر با پیوندی انسان مدارانه و احساس لذت از تکاپوی میلیون ها سال به افراد عامه و غیر زمین شناس شیوع می یابد. زیباشناسی کارست انگاره ای اجتماعی - نه فلسفی- است که می کوشد با تبیین ارزش ذاتی کارست، فلسفه حفاظت از میراثهای زمین شناسی و ریختارهای کارستی را القا کند و از این رهگذر به توسعه بنیادی ترین اصل گردشگری زمین شناختی که همان حفاظت و ابقای میراث زمین است کمک نماید. آنچه که این نوشتار بر آن است.