بررسی ارتباط آنتی ژن e و سطح آلانین آمینوترانسفراز در بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن b با pcr مثبت

سابقه و هدف: 350 میلیون نفر در جهان توسط ویروس هپاتیت (hbv)b آلوده شده اند این ویروس می تواند طیفی وسیعی از بیماری های حاد و مزمن کبدی را ایجاد نماید. تکثیر ویروس و بالطبع پیشرفت بیماری به حضور نشانگرهای خاصی در خون مانند hbe آنتی ژن، سطح hbv-dna و alt بستگی دارد این در حالی است که مطالعات انجام شده حاکی از ارتباط مستقیم بین سطح alt و hbe ag دارد هدف از این مطالعه بررسی این ارتباط است تا در صورت اثبات آن، در مواردی که دسترسی به pcr وجود ندارد hbe-ag و alt به عنوان یک راه جایگزین برای تعیین هپاتیت مزمن فعال به کار گرفته شود. مواد و روشها: 120 بیمار مبتلا به هپاتیت مزمن b از بین بیماران hbs ag + مراجعه کننده به درمانگاه مرکز تحقیقات بیماری های عفونی و گرمسیری وارد مطالعه شدند. برای تمامی بیماران آزمایش hbe ag، hbe ab و alt انجام گرفت که در صورت بالا بودن میزان alt سرم به 2 برابر حد نرمال درخواست انجام آزمایش hbv-dna شد. بیماران به دو گروه hbe ag مثبت و hbe – ab + تقسیم شده و ارتباط hbe ag و alt در آنها مورد بررسی قرار گرفت. این بررسی در مورد بیماران hbv-dna مثبت نیز به طور جداگانه انجام شد. سن نیز به عنوان یک فاکتور زمینه ای در هر دو مورد مدنظر قرار گرفت نتایج توسط نرم افزار spss نسخه 11.5 و آزمون آماری t-test و مربع کای تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: 78.3% بیماران مرد و 21.7% زن بودند. جمعیت نمونه با میانگین سنی 32.5 سال، در محدوده 67-6 سال قرار داشتند. 15.8% بیماران hbe آنتی ژن مثبت بودند. این گروه جوانتر با میانگین23.23 ± alt=74.32 در مقایسه با گروه hbe آنتی بادی مثبت با میانگین alt=8.69 ±30.42از سطح alt بالاتری برخوردار بودند 29.(p=./.1) بیمار با سطح alt غیر نرمال از نظر hbv-dna مثبت شدند در این گروه 41.38% بیماران hbe ag مثبت بوده و ارتباط مستقیم بین میزان hbe-ag, alt همچنان به چشم می خورد (p=0.04) بیماران hbe ag منفی گروه مسن تر را تشکیل می دادند. نتیجه گیری: alt یک نشانگر خوب برای ارزیابی آسیب کبدی در بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن b محسوب می شود. به طوری که بیماران hbe ab+ با alt بالا ممکن است دچار عفونت مزمن هپاتیت b باشند. بیماران hbe ag مثبت با alt و ast بالا از شانس زیادی برای مثبت شدن hbv-dna برخوردارند. بنابراین شاید بتوان گفت تلفیقی از تستهای بیوشیمیایی و سرولوژیکی روتین می تواند در صورت عدم دسترسی به pcr یک راه جایگزین تلقی شود که البته انجام مطالعات بیشتری در این خصوص لازم است.