بررسی ابزارهای ارزیابی پی آمد درمان در کارآزمایی های بالینی سندرم روده تحریک پذیر

در حال حاضر، ارزیابی اثر بخشی درمان در کارآزمایی های بالینی سندرم روده تحریک پذیر (ibs) صرفا بر پایه تغییرات در شدت علایم و طبق نظر بیمار است. در مطالعه حاضر، سه ابزار ارزیابی پی آمد درمان طی یک کارآزمایی بالینی با هم مقایسه شده اند. شصت و سه بیمار مبتلا به ibs که در یک کارآزمایی بالینی درمان شناختی-رفتاری و کنترل شده با پلاسبو به مدت 10 هفته شرکت کردند، وارد مطالعه شدند. در ابتدا ئ انتهای مطالعه بیماران ابزارهای سنجش کیفیت زندگی (ibs-qol)، شدت علایم (ibs-sss) ibs، شدت علایم خارج روده ای (eisss)، و اضطراب افسردگی (hads)را تکمیل کردند. پس از درمان، بیماران به ابزارهای (ibs-ar) ibs-adequate relief ،و (ibs-gai) ibs-global assessment of improvementپاسخ دادند و بر اساس هر کدام از ابزارهای ibs-sss ibs-gai ibs-ar  به دو گروه پاسخ یا عدم پاسخ به درمان تقسیم شدند. سپس، تغییرات نمره کیفیت زندگی، شدت علایم، علایم خارج روده ای، و اضطراب و افسردگی بین دو گروه مقایسه شد. چهل و شش بیمار (میانگین سنی %82.6, 31.5±6.9 مونث) مطالعه را به پایان رساندند. پس از مطالعه، نتایج هر 3 ابزار مذکور با هم ارتباط معناداری داشت (ضریب همبستگی0/385-0/689 و p<0/05). در مقایسه با ibs-ar،ibs-gal، تعریف پاسخ به درمان براساس ابزار ibs-sss با کاهش بیشتری در نمره شدت علایم، علایم خارج روده ای، اضطراب و افسردگی و هم چنین با افزایش بیشتری در نمره کیفیت زندگی همراه بود. در این مطالعه، تعریف پاسخ به درمان براسا ابزار ibs-sss بهتر از سایر ابزارهای ارزیابی پیامد درمان بیانگر تغییرات در شدت علایم، کیفیت زندگی، و عوامل روانشناختی بود. گرچه در حال حاضر ibs-ar به عنوان ابزار استاندارد جهت بررسی اثربخشی درمان پذیرفته شده است. پیشنهاد می شود از ابزار ibs-sss نیز به طور هم زمان استفاده شود.