مقایسه تولید اینترفرون گاما و آزمون پوستی لیشمانین در موارد لیشمانیوز پوستی بهبود نیابنده با موارد بهبود یافته از بیماری

مقدمه: بیماری سالک یا لیشمانیوز پوستی یک بیماری خودبخود بهبود یابنده است، اما در مواردی به عللی که دقیقا معلوم نیست سیر بهبودی خودبخود بهبودیابنده دیده نمی شود. این موارد را نوع بهبودیابنده (non-healing) می نامند و در دسته لیشمانیوز مزمن قرار می دهند. هدف: مقایسه میزان تولید اینترفرون گاما و آزمون لیشمانین در بیماران بهبودنیابنده با موارد بهبودیابنده از بیماری حاد لیشمانیوز پوستی. روش اجرا: 15 بیمار مبتلا به لیشمانیوز بهبودنیابنده با دوره بیماری بیشتر از دو سال و 8 فرد سالم که از لیشمانیوز پوستی بهبود یافته بودند برای مطالعه انتخاب شدند. میزان اینترفرون گاما تولید شده توسط سلول های خون محیطی در مجاورت آنتی ژن لیشمانیا به روش الیزا اندازه گیری شد و آزمون پوستی لیشمانین در دو گروه مقایسه گردید. یافته ها: میانگین مقدار اینترفرون گاما در افراد مبتلا به لیشمانیوز بهبود نیابنده 729 پیکوگرم در میلی لیتر و در گروهی که از بیماری بهبود یافته بودند 4229 پیکوگرم در میلی لیتر بود (p<0.01,t test)آزمون لیشمانین در 4 نفر از گروه بهبودنیابنده منفی و در همه موارد گروه بهبودیافته مثبت بود. نتیجه گیری: میزان پایین اینترفرون گاما در بیماران بهبودنیابنده نشانگر فقدان واکنش th1 و میزان بالای اینترفرون گاما در افرادی که از لیشمانیوز پوستی حاد بهبود یافته اند نشانگر واکنش th1 است که به طور معمول در موارد بهبودیابنده دیده می شود. نتایج مربوط به آزمون پوستی لیشمانین در دو گروه قابل تفسیر نمی باشد.