اثر تیمار با تستوسترون و نالوکسان بر رفتار ترس در رتهای گنادکتومی شده

درک به موقع نشانه های خطر برای بقاء موجودات زنده ضروری است. موجودات زنده به هنگام مواجه شدن با خطر، دچار ترس می شوند و پاسخ های رفتاری نشان می دهند. elevated plus-maze برای سنجیدن ترس کارایی بیشتری دارد و از آن برای تعیین ترس استفاده می شود. افزایش در دو پارامتر، یکی درصد ورود به بازوی باز (%oae) و دیگری درصد زمان سپری شده باز elevated plus_maze, (%oat) (ماز+ مرتفع) نشان دهنده کاهش ترس می باشد. در مطالعه حاضر اثر تستوسترون و نالوکسان بر روی رفتار ترس در رتهای گنادکتومی شده بوسیله elevated plus-maze مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین در این پژوهش برهم کنش تستوسترون با نالوکسان مورد بررسی قرار گرفت. تزریق زیرجلدی sc) (دوزهای مختلف تستوسترون (100,200,300,450 μg/rat) موجب افزایش وابسته به دوز %oae و %oat گردید. بیشترین پاسخ را دوز 450 μg/rat دارو ایجاد نمود (p<0.001). تزریق نالوکسان، آنتاگونیست گیرنده های اپیوئیدی با دوزهای (1, 2.5, 5, 7.5 μg/kg) باعث کاهش %oae و %oat گردید (p<0.001). با توجه به این یافته ها می توان نتیجه گرفت که تستوسترون موجب کاهش رفتار ترس و نالوکسان موجب افزایش رفتار ترس می شود. همچنین نتایج آزمایشات نشان داد تستوسترون با نالوکسان برهمکنش دارد (p<0.001).