تأثیر مقادیر مختلف کلراید روی بر یادگیری و حافظه احترازی غیر فعال موشهای صحرایی نر بالغ دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

روی یک عنصر کمیاب ضروری است که نقش مهمی در شکل پذیری سیناپسی، تعدیل فعالیت دستگاه عصبی مرکزی و یادگیری و حافظه دارد. افزایش جذب روی ممکن است از شرایطی که با کمبود روی همراه هستند مانند دیابت ها محافظت کند. در مطالعات دیده شده کمبود روی در دیابتی ها به دلیل دفع بیشتر و یا جذب کمتر آن است. بنابراین در این مطالعه، تأثیر مقادیر مختلف کلراید روی بر یادگیری احترازی غیر فعال موشهای صحرایی نر بالغ دیابتی نژاد ویستار که کمبود روی نداشتند مورد مطالعه قرار گرفت. در این آزمایش از موش های صحرایی (200±20g) دیابتی شده با استرپتوزوتوسین استفاده گردید. موشها بطور تصادفی به گروه هایی تقسیم شدند که کلراید روی (0 ,30 ,50 ,70 ,100mg/kg/day) به روش گاواژ برای دو هفته دریافت می کردند. گروه شاهد سالم (دوز صفر) نیز به همان حجم آب دریافت کردند. هر موش یکبار در روز طی چهار روز با دستگاه استپ-دان تست می شد و حافظه گروه ها (مدت زمانی که موش بر روی سکو می ماند) 24 ساعت بعد (روز پنجم) اندازه گیری شد. نتایج نشان می دهد کلراید روی (30 ,50 ,70 ,100mg/kg) طی دو هفته تأثیر قابل توجهی بر یادگیری و حافظه احترازی غیر فعال موشهای دیابتی نمی گذارد. نتایج نشان داد به دلیل کمبود روی در موشهای صحرایی دیابتی، آنها به مقادیر بیشتری مکمل روی برای جبران از دست دادن روی در اثر هیپرزینکوریا نیاز دارند. بنابراین این مقادیر روی تأثیر قابل توجهی بر فرایند یادگیری و حافظه ندارد.