مقایسه دو داستان از فردوسی و دقیقی با رویکرد سبک شناسی ساختگرا

مقایسه دو داستان از فردوسی و دقیقی با رویکرد سبک شناسی ساختگرا

سبک شناسی ابزاری مفید برای شناسایی بسیاری از شاخص های زبانی و فکری شاعر است. رویکرد سبک شناسی ساختگرا که با روش لایه ای همراه است یکی از روش های سبک شناسی نوین است. در این روش، متن ادبی را به عنوان کلان لایه، به لایه هایی ریزتری تجزیه کرده و با بررسی خردلایه های متنی و تشخیص ویژگی های برجسته یا پربسامد، به مطالعه سبک می پردازد.

در همین راستا پژوهش پیش روی به بررسی دو داستان اسفندیار و بیدرفش از دقیقی و گردافرید و سهراب از فردوسی از منظرسبک شناسی لایه ای پرداخته و اشعار این دو را در لایه های زبانی، فکری و ادبی با رویکردی توصیفی - تحلیلی کاویده است.

دستاورد پژوهش نشان می دهد، دقیقی و فردوسی از شاعران صاحب سبک خراسانی هستند که در سروده های ایشان مشخصه های سبک فردی به چشم می آید: برجسته سازی مفاهیم و مضامین که عمدتا آرمانی و ایدئولوژیک هستند و در قالب وطن دوستی و تبلیغ دین زرتشتی نمود پیدا می کند، استفاده از واژه های نشان دار که در موسیقی کناری نقش عمده ای دارند، استفاده از عناصر بلاغی همچون استعاره ها و تشبیهات از ویژگی های بارز سبکی این دو بشمار می روند که در عین سادگی و روانی بیان شده و به مخاطب عرضه گشته است.