بررسی ارتباط متغیرهای جمعیت شناختی با احساس گرفتاری در مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال روانی

بررسی ارتباط متغیرهای جمعیت شناختی با احساس گرفتاری در مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال روانی

پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط بین متغیرهای جمعیت شناختی با احساس گرفتاری در مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال روانی در بیمارستانهای منتخب شهر تهران در سال 1398 انجام گرفت. پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی است. جامعه ی آماری این پژوهش کلیه ی مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال روانی مراجعه کننده به بیمارستانهای منتخب شهر تهران در سال 1398 می باشد که از میان آنها تعداد 194 نفر به صورت مبتنی بر هدف انتخاب شدند.

ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه احساس گرفتاری گیلبرت و آلن بود. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری stata نسخه 13 و آزمونهای t-test ، ضریب همبستگی اسپیرمن، تحلیل واریانس و رگرسیون خطی چندگانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گفت. یافته ها نشان داد سطح اجتماعی-اقتصادی دارای رابطه معکوس و معناداری با احساس گرفتاری داشت. همچنین سطح پایین تر تحصیلات پدر دلالت معنادار بر سطح بالاتر نمره احساس گرفتاری بود.

علاوه بر این هرچه سن کودک مبتلا به اختلال روانی پایینتر بود، نمره احساس گرفتاری در مادران نیز بیشتر بود. در نتیجه گیری کلی از پژوهش حاضر می توان بیان کرد که احساس گرفتاری بالا موجب کاهش سازگاری روانشناختی شده که در نهایت بر روی کیفیت مراقبت از کودک بیمار و سیر بیماری وی تاثیر خواهد گذاشت.

توصیه می شود مشاوران و درمانگران در مراکز درمانی احساس گرفتاری را بویژه در مادران با سطح اجتماعی-اقتصادی پایین، دارای فرزند مبتلا به اختلال روان با سن پایینتر و همسران دارای سطح تحصیلات کمتر ارزیابی کرده و از تکنیک های موثر شناخته شده مانند درمان های فراتشخیصی جهت کاهش احساس گرفتاری آنان، بهره بگیرند.