اثربخشی رواندرمانی وجودی بر بهزیستی معنوی و احساس تنهایی زنان مبتلا به دیابت نوع 2

اثربخشی رواندرمانی وجودی بر بهزیستی معنوی و احساس تنهایی زنان مبتلا به دیابت نوع 2

سابقه و هدف: آگاهی یافتن فرد از ابتلاء به بیماری دیابت می تواند سبب ایجاد بحران معنوی و احساس تنهایی وی شود؛ این عوامل خود می توانند سبب تشدید این بیماری شود. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روان درمانی وجودی بر بهزیستی معنوی و احساس تنهایی زنان مبتلا به دیابت نوع 2 بود.

روش کار: این پژوهش به شیوه ی نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و گروه کنترل اجرا شد. جامعه ی آماری پژوهش را کلیه زنان مبتلا به دیابت نوع 2 عضو انجمن حمایت از بیماران دیابتی استان خراسان رضوی در سال 1400 تشکیل دادند. از بین آنها 30 زن به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب؛ و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش ( 15 نفر) و کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. افرادگروه آزمایش 12 جلسه یک و نیم ساعته درمان دریافت کردند؛ گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های بهزیستی معنوی دهشیری و همکاران و احساس تنهایی دی توماسو و همکاران استفاده شد. داده ها با روش آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیره تحلیل شد. در این پژوهش همه ی مسائل اخلاقی رعایت شده است و نویسندگان مقاله هیچگونه تضاد منافعی گزارش نکرده اند.

یافته ها: یافته ها نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات مولفه های بهزیستی معنوی (شامل: ارتباط با خدا، ارتباط با خود، ارتباط با طبیعت و ارتباط با دیگران) و احساس تنهایی (شامل: تنهایی رمانتیک، تنهایی خانوادگی و تنهایی اجتماعی) در دو گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون، تفاوت معناداری وجود دارد ( 0.001 > p ).

نتیجه گیری: آموزش روان درمانی وجودی بر ارتقاء بهزیستی معنوی و کاهش احساس تنهایی زنان مبتلا به دیابت نوع 2 ، اثربخش است.