اثربخشی رواندرمانی وجودی بر بهبود تحمل بلاتکلیفی بیماران مبتلا به اختلال وسواس فکری - عملی

اثربخشی رواندرمانی وجودی بر بهبود تحمل بلاتکلیفی بیماران مبتلا به اختلال وسواس فکری - عملی

مقدمه: اختلال وسواس فکری - عملی بیماری جدی و ناتوان کننده است که با عوامل روان شناختی متعددی همبودی دارد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی روان درمانی وجودی بر عدم تحمل بلاتکلیفی بیماران مبتلا به اختلال وسواس فکری - عملی بود.روش: این پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه بیماران مبتلا به اختلال وسواس مراجعه کننده به مراکز مشاوره و مددکاری شهر مشهد در سال 1401 بودند که از بین آنها 30 نفر به صورت نمونه گیری هدفمند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش 15 نفر و کنترل 15 نفر گمارده شدند.

گروه آزمایش، تحت روان درمانی وجودی بصورت گروهی به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای در هرهفته دو جلسه قرار گرفتند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های عدم تحمل بلاتکلیفی استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون گروه های آزمایش و گروه کنترل در متغیرهای عدم تحمل بلاتکلیفی تفاوت معناداری وجود داشت. نتیجه گیری: گروه درمانی وجودی بر بهبود عدم تحمل بلاتکلیفی بیماران مبتلا به اختلال وسواس فکری - عملی موثر بود. با توجه به نتایج این پژوهش، پیشنهاد می شود تا روانشناسان و روان درمانگران از این درمان به عنوان مداخله ای اثربخش در جهت کاهش مشکلات روانشناختی بیماران مبتلا به وسواس فکری -عملی بهره ببرند.