نگاهی به موسیقی ایران بعد از اسلام

موسیقی به هر نوا یا صدایی گفته می شود که شنیدنی و خوش آیند باشد و انسان یا موجودات زنده را دچار تحول کند. موسیقی سنتی یا کلاسیک هر کشوری بر گرفته از سنت ها و فرهنگ های آن قوم و ملت است. موسیقی اصیل یا موسیقی سنتی ایران قدمتی دیرینه و گستردگی فراوانی دارد. پس از سقوط سلسله ساسانی تا مدت ها فرصتی برای پرداختن به موسیقی نماند. با این همه، پیشینه غنی موسیقی مانع از آن شد که موسیقی یکباره به دست فراموشی سپرده شود. پس از تشکیل حکومت عباسیان، بر اثر از میان رفتن امویان و آزادی نسبی که پدید آمد هنرمندان ایرانی زاده های فکری و هنری خود را به صورت های ممکن ظاهر می کردند.

در دربارهای مغول، خنیاگران زیادی بوده اند و از متون ادبی نیز علاقه به علم موسیقی استنباط می شود. در دوره صفویه، در موسیقی بویژه در جنبه های نظری آن پیشرفت خاصی حاصل نشد. موسیقی در ایران تا اواخر قاجاریه و شروع مشروطیت، رونقی نداشت، اما پس از آن و بویژه در دوران ناصرالدین شاه پیشرفت چشمگیری پیدا کرد. سیر رشد و ترقی موسیقی پس از دوره قاجاریه، در دوران حکومت پهلوی نیز تداوم داشت و پس از پیروزی انقلاب اسلامی، طی ‍‍۴ دهه‌ گذشته در بزنگاه‌های تاریخی، زبان گویای احساسات جامعه بوده است. موسیقی ایرانی، مجموعه ایست از نواها که در طول قرن ها در این سرزمین بوجود آمده و بازتابی از خصوصیات اخلاقی، وقایع سیاسی و اجتماعی ملتی است که تاریخش به زمان های بسیار دور می­رسد.