بررسی تغییرات مقادیر پذیرفتاری مغناطیسی میانگین (km) در برخی از توده های گرانیتوئیدی نوع s سنندج – سیرجان (مثال های موردی توده های گرانیتوئیدی بوئین – میان دشت، دره باغ و گل زرد)

توده های بوئین – میاندشت، دره باغ و گل زرد نمونه هایی از توده های گرانیتوئیدی هستند که در درون سنگ های متاپلیتی درجه پایین تا متوسط زون ساختاری سنندج – سیرجان جایگزین شده اند. این توده ها از جمله مواردی هستند که به روش ناهمگنی پذیرفتاری مغناطیسی anisotropy of magnetic suscptibility (ams) مورد بررسی قرار گرفته اند. براساس مطالعات صورت گرفته، طیف تغییرات میانگین ناهمگنی پذیرفتاری مغناطیسی (k_m) بر حسب µsi در گروه های سنگی مختلف در توده های مختلف بدین قرار می باشد: در توده گرانیتوئیدی بوئین – میان دشت در گابرو – دیوریت ها (1100-550)، آلکالی فلدسپار گرانیت و گرانیت ها (500-100) و در لوکوگرانیت ها (50-5) می باشد. در توده گرانیتوئیدی دره باغ در گرانودیوریت ها (249)، لوکوگرانیت ها (53)، میگماتیت ها (415) و در آنکلاوها (391) می باشد. در توده گرانیتوئیدی گل زرد در گرانودیوریت ها (227)، لوکوگرانیت ها (57)، آنکلاوها و میگماتیت ها (296) و دایک های گابرو – دیوریتی (585) می باشد. لوکوگرانیت ها در بین کل نمونه ها کمترین مقدار k_m را دارند و این امر به علت عدم وجود کانی مافیک در آنهاست. در گابرو – دیوریت ها که بیشترین مقدار k_m را دارا هستند مهمترین کانی های حامل رفتار مغناطیسی مگنتیت و هورنبلند سبز هستند. براساس این مقادیر، این توده ها جزء گرانیتوئیدهای نوع s هستند که در زمره گرانیتوئیدهای پارامغناطیس (0<km<500μsi) قرار می گیرد و بیوتیت مهمترین کانی حامل رفتار مغناطیسی در این توده ها می باشد.