روابط تکاملی اکوتیپ های سگ های بومی کشور با استفاده از 6 نشانگر ریزماهواره ای

با توجه به اهمیت شناسایی ذخایر ژنتیکی کشور و حفظ تنوع در این ذخائر بومی، در این تحقیق به بررسی رابطه فیلوژنتیکی و تنوع ژنتیکی جمعیت سگ های بومی ایران با استفاده از 6 جفت نشانگر ریزماهواره ای (c26.73320 ،ren144m10 ،ren87o21 ،fh2914 ،fh3053، fh2795) پرداخته شد. از این جمعیت ها 80 نمونه خون و بافت بدست آمده و استخراج dna آنها از خون به روش استخراج نمکی و از بافت نیز استفاده از روش تغییر یافته هضم آنزیمی صورت گرفت. پس از بهینه سازی شرایط و انجام واکنش های pcr، تمامی جایگاه ها به خوبی تکثیر شدند و چند شکلی خوبی نشان دادند. جایگاه c26.73320 در جمعیت کردستان، جایگاه fh3053 در جمعیت تازی و جایگاه های fh3053 و fh2795 در جمعیت بختیاری در تعادل هاردی- واینبرگ بودند. بقیه جایگاه های مورد بررسی انحراف معنی داری را از تعادل نشان دادند. جایگاه ren144m10 با 7 آلل و جایگاه هایfh3053 و ren87021  با 4 آلل به ترتیب بیشترین و کمترین تعداد آلل را نشان دادند که به دنبال آن جایگاه های ren144m10 و جایگاه fh3053 با 5.1 و 2 به ترتیب بیشترین و کمترین آلل موثر را نشان دادند. بیشترین میزان هتروزیگوسیتی در جمعیت کردی (0.66) و کمترین آن در جمعیت خرسان (0.46) مشاهده شد. بیشترین فاصله ژنتیکی بین جمعیت های بومی البرز و تازی و کمترین آن بین جمعیت های تازی و سرابی مشاهده شد. با توجه به نتایج تحقیق حاضر، جمعیت سگ های بومی ایران تنوع ژنتیکی نسبتا بالایی دارند و استفاده از این نشانگرهای ژنتیکی می تواند در تکمیل برنامه های حفاظتی بسیار سودمند باشند.