• مقایسه عملکرد صفحات تکیه گاهی نئوپرن در شرایط طراحی بهینه، غیراقتصادی و ناکافی در اتصالات پل های پیش تنیده بتنی

    جزئیات بیشتر مقاله
    • تاریخ ارائه: 1390/01/01
    • تاریخ انتشار در تی پی بین: 1390/01/01
    • تعداد بازدید: 951
    • تعداد پرسش و پاسخ ها: 0
    • شماره تماس دبیرخانه رویداد: -
    اتصالات در پل های بتنی پیش تنیده به سه صورت ساده، نیمه گیردار و گیردار طراحی و اجرا می شوند. در دو نوع اول و دوم از دستگاه های تکیه گاهی برای اتصال عرشه به پایه استفاده می شود. یکی از انواع این دستگاه ها، صفحات تکیه گاهی نئوپرن هستند که به دلیل عملکرد مطلوب در برابر شرایط محیطی، امکان پذیری لغزش و تغییر شکل محدود عرشه، به صورت گسترده در صنعت پل سازی به کار گرفته می شوند. در اتصال ساده یک و در اتصال نیمه گیردار دو ردیف صفحه تکیه گاهی، عمل انتقال بار از عرشه به پایه را صورت داده و نقش تکیه گاه عرشه را ایفا می کنند. در تعیین ابعاد، تعداد و ضخامت صفحات نئوپرن عوامل متعددی از جمله تغییر مکان حرارتی، کوتاه شدگی در اثر پیش تنیدگی و جمع شدگی بتن، محدودیت حرکت تکیه گاه، تنش فشاری تکیه گاه و حداکثر دوران تکیه گاه دخیل هستند. در تحقیق حاضر، با استفاده از تحلیل گر abaqus، مدل سه پل بتنی پیش تنیده صفحه ای چهار دهانه با طول دهانه های کناری 15، 30 و 50 متر و طول دهانه های میانی 30، 45 و 80 متر مورد بررسی قرار می گیرند. صفحات تکیه گاهی بر اساس روش آیین نامه aashto-lrfd برای مدل با دهانه های 30 و 45 طراحی شده و عملکرد آن در سه مدل حاضر مقایسه می شوند. نتایج حاصل از طراحی نامناسب صفحات تکیه گاهی از جمله دوران اتصال، تنش نرمال ایجاد شده و تحلیل و طراحی نامناسب پایه ها در انتها مورد بررسی قرار می گیرند.

سوال خود را در مورد این مقاله مطرح نمایید :

با انتخاب دکمه ثبت پرسش، موافقت خود را با قوانین انتشار محتوا در وبسایت تی پی بین اعلام می کنم
مقالات جدیدترین ژورنال ها