شناسایی نقاط حادثه خیز از دیرباز تاکنون یکی از مهم ترین معضلات ایمنی راه و ترافیک بوده است. خطاهای احتمالی در فرآیند شناسایی این نقاط موجب از دست رفتن بودجه تخصیص یافته به منظور اصلاح نقاط حادثه خیز می گردد. از این رو آشنایی با روش های شناسایی نقاط حادثه خیز و توسعه و تکمیل آنها امری مهم و ضروری محسوب می گردد. این مقاله ضمن مروری اجمالی بر معایب و کاستی های تعدادی از روش های شناسایی که تاکنون معرفی گردیده اند، به معرفی روش بایس تجربی و مزایای آن در مقایسه با دیگر روش ها پرداخته است. نتایج دو مطالعه موردی که در این زمینه صورت گرفته است نشان می دهد، که این روش نسبت به دیگر روش ها عملکرد بهتری دارد.