تعیین ارتباط دیابت و اختلال شنوایی

روش کار: این مطالعه موردی–شاهدی بود. 82 بیم ار دیابتی (26 بیمار دیابت نوع یک و 56 بیمار دیابت نوع 2) به طور تصادفی از مراجعه کنندگان به مرکز تحقیقات دیابت (که همگی دارای پرونده پزشکی بودند) با محدوده سنی بین 55-15 سال و مدت ابتلا بالاتر از سه سال به عنوان گروه مورد و 82 نفر که از نظر سنی و جنسی با گروه بیمار مطابقت داشتند به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. پس از تکمیل پرسش نامه عمومی و تخصصی تمامی بیماران و گروه شاهد تحت معاینه اتوسکوپی قرار گرفته و افرادی که دارای سایر بیماری های زمینه ای گوش با مشکل شنوایی بودند، از مطالعه حذف شدند. سپس ادیومتری با صدای خالص، گفتاری و امپدانس با دستگاه well tone ad19 بر روی 164 فرد (دیابتیک و شاهد) انجام گرفت. اطلاعات گرد آوری شده به وسیله آزمون آماری تی تجزیه و تحلیل شد.

نتایج: یافته های نشان داد که ارتباط معنی داری بین دیابت و کاهش شنوایی وجود دارد (p<0.001). ارتباط فوق با افزایش فرکانس شنوایی، سن بیماران و دیابت نوع 2 بارزتر بود. کنترل قند خون (سطح hba1c)، طول دوره بیماری، جنس، عوارض میکرواسکولار (نفروپاتی، نوروپاتی، رتینوپاتی) و عوارض ماکرو اسکولار (فشار خون، بیماری عروقی مغزی) ارتباطی با میزان کاهش شنوایی در بیماران دیابتی نداشتند.

نتیجه گیری: بین دیابت و کاهش شنوایی ارتباط وجود دارد که این ارتباط در فرکانس های بالای شنوایی بارزتر است و کاهش شنوایی به صورت خفیف یا متوسط می باشد.