• بررسی نقش عامل زمان در پیشرفت کیندلینگ شیمیایی با پنتیلن تترازول در موش های صحرایی نژاد ویستار

    جزئیات بیشتر مقاله
    • تاریخ ارائه: 1390/01/01
    • تاریخ انتشار در تی پی بین: 1390/01/01
    • تعداد بازدید: 595
    • تعداد پرسش و پاسخ ها: 0
    • شماره تماس دبیرخانه رویداد: -

    مقدمه: امروزه کیندلینگ شیمیایی با پنتیلن تترازول به عنوان یکی از مدلهای ایجاد صرع به شکل وسیعی مورد استفاده قرار می گیرد. برای رسیدن به کیندلینگ در حیوانات، نیاز به تزریقات مکرر دارو در طی زمان وجود دارد. در این مقاله، نتایج حاصل از آزمایشاتی ارائه شده که این فرضیه را مورد آزمون قرار می دهند که پس از چهار بار تزریق ابتدایی پنتیلن تترازول فقط گذشت زمان می تواند سبب پیشرفت کیندلینگ گردد.

    روش کار: این تحقیق تجربی بر روی 32 موش نر نژاد ویستار انجام گرفته است. موش ها به دو گروه تقسیم شدند، گروه کنترل که با تزریق پشت سر هم پنتیلن تترازول (دوز 37.5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن حیوان، هر 48 ساعت یک/ بار) کیندل شدند و گروه آزمون که پس از دریافت 4 دوز پنتیلن تترازول برای مدت 32 روز، وارد استراحت زمانی بدون تزریق دارو شدند. در انتها دو گروه دوزهای یکسانی از پنتیلن تترازول را به شکل هم زمان دریافت کرده و متغیرهای تشنجی در دو گروه ثبت شده و داده ها با استفاده از آزمون تی دانش آموزی و آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون توکی مورد ارزیابی قرار گرفت.

    نتایج: نتایج نشان داد که بین گروه های کنترل و آزمون در پارامترهای تشنجی همانند مرحله حمله (کنترل 4.75±0.26، آزمون 4.75±0.29) مدت زمان لازم برای رسیدن حیوان به مرحله دوم تشنج (کنترل 165.72±16.60، آزمون (216.22±38.68، مدت زمان رسیدن حیوان به مرحله پنجم تشنج (کنترل 2.13±0.38، آزمون  (3.47±0.64و مدت زمانی که حیوان در مرحله پنج تشنج بسر می برد (کنترل 21.15±2.42، آزمون  (23.42±1.20 اختلاف معنی داری وجود ندارد.

    نتیجه گیری: نتایج این تحقیق درک جدیدی را در پیشرفت کیندلینگ شیمیایی با پنتیلن تترازول در طول زمان ارائه می کند.

سوال خود را در مورد این مقاله مطرح نمایید :

با انتخاب دکمه ثبت پرسش، موافقت خود را با قوانین انتشار محتوا در وبسایت تی پی بین اعلام می کنم
مقالات جدیدترین رویدادها
مقالات جدیدترین ژورنال ها