شاخصه های توسعه پایدار در معماری بومی اقلیم گرم و خشک ایران

از زمان ظهور انقلاب صنعتی و رشد تکنولوژیکی جوامع، استفاده خارج از کنترل از منابع طبیعی و انرژی های تجدید ناپذیر و آلودگی های زیست محیطی، مشکلات زیادی را به بارآورده است و از آنجا که عرصه ساخت و ساز، درصد زیادی از منابع انرژی را مصرف می کند لذا مقوله طراحی و معماری پایدار نیز در این سالها از اهمیت اجرایی خاصی برخوردار شده است. در این میان با مراجعه به معماری سنتی و بومی می توان راه حل ها و راهکارهای اجرایی را یافت که در همسازی و تطابق با تعاریف امروزی توسعه پایدار می باشند. این مقاله تلاش دارد تا ضمن تشریح معماری پایدار، ارزشهای معماری بومی در اقلیم گرم و خشک ایران در خلق فضاهای همساز با اقلیم و محیط زیست را شناسایی نموده و از این طریق امکان بازآفرینی و احیای این راه حل ها و تکنیک های هوشمندانه را در فرآیند طراحی و معماری پایدار امروزی عملی نماید.