تاثیر روان نمایشگری بر افزایش تمایز یافتگی فرد از خانوده در دانشجویان پرستاری

مواد و روش کار: نمونه پژوهش، 20 نفر دانشجوی دختر بودند (10 نفر برای هر یک از گروه های آزمایش و کنترل) که از طریق نمونه گیری خوشه ای انتخاب شد. 12 جلسه گروه سایکودرام 1.5 ساعته، با فاصله زمانی دو بار در هفته برای گروه آزمایش اجرا شد و گروه گواه، رویکردی دریافت نکرد. پس از پایان جلسات روان نمایشگری، پرسشنامه مذکور در هر دو گروه اجرا شد (پس آزمون). پردازش داده های پژوهش، با استفاده از آمار توصیفی و آزمون تی برای گروه های مستقل انجام گرفت.

یافته ها: گروه های سایکودرام توانست تمایزیافتگی دانشجویان را در مقیاس کلی و چهار خرده مقیاس پرسشنامه ای افزایش دهد. روش "روان نمایشگری "توانسته در افزایش سطح واکنش پذیری عاطفی دانشجویان، سطح جایگاه من و سطح کاهش گریز عاطفی دانشجویان، نسبت به کاهش ارتباط (هم آمیختگی) با دیگران در دانشجویان موثر واقع شود.

بحث و نتیجه گیری: روان نمایشگری با توجه به ویژگی های منحصر به فردش، می تواند روش درمانی بسیار مؤثری در افزایش تمایزیافتگی باشد. همچنین می تواند با اجرای صحنه هایی از مواجهه با خانواده و تمرین های رفتاری، اضطراب فرد را برای رویاروئی مجدد با خانواده اصلی کاهش دهد.