بررسی اثر تجویز خوراکی و درازمدت بخش هوایی ماریتیغال بر یادگیری و حافظه ی موش صحرایی دیابتی شده توسط استرپتوزوتوسین

روش بررسی: برای این منظور موش های صحرایی ماده (n=36) به طور تصادفی به چهار گروه کنترل، کنترل تحت بیمار با گیاه ماریتیغال، دیابتی و دیابتی تحت درمان با گیاه ماریتیغال تقسیم بندی شدند. دو گروه تحت تیمار با گیاه ماریتیغال، پودر گیاه مخلوط شده با غذای استاندارد موش (6.25 درصد) را به مدت 4 هفته دریافت نمودند. برای دیابتی نمودن موش ها از استرپتوزوتوسین به شکل تک دوز و داخل صفاقی به میزان 60 میلی گرم بر کیلوگرم وزن حیوان استفاده گردید. به علاوه برای بررسی حافظه و یادگیری حیوانات، میزان عملکرد از نظر تاخیر اولیه (initial layency) و تاخیر در حین عبور (step-through latency) در آزمون اجتنابی غیرفعال و درصد رفتار تناوب (alternation behavior) با استفاده از تست ماز y در پایان کار تعیین گردید.

یافته ها: در موش های دیابتی و دیابتی تحت تیمار با گیاه ماریتیغال افزایش معنی دار در مورد تاخیر اولیه در مقایسه با گروه کنترل به دست آمد (p=0.021). به علاوه، از نظر تاخیر اولیه هیچ گونه تفاوت معنی دار بین دو گروه دیابتی و دیابتی تحت تیمار مشاهده نگردید. هم چنین، کاهش تاخیر در حین عبور در موش های دیابتی (p=0.032) و افزایش آن (p=0.027) در موش های دیابتی تحت تیمار در پایان کار به خوبی مشاهده گردید. نتایج تست ماز y نیز نشان داد که درصد تناوب در گروه دیابتی تحت تیمار با گیاه ماریتیغال تفاوت معنی دار با گروه دیابتی نشان نمی دهد.

نتیجه گیری: گیاه ماریتیغال موجب تقویت توانایی نگه داری اطلاعات در حافظه و به یادآوری آن ها در حیوانات دیابتی می گردد ولی در بهبود حافظه ی فضایی تاثیری ندارد.