اثر قرص میزوپروستول واژینال در درمان سقط فراموش شده و رابطه ی آن با سن حاملگی

مواد و روش ها: در این مطالعه شبه تجربی 60 بیمار مبتلا به سقط فراموش شده با روش نمونه گیری ساده انتخاب و در دو گروه 30 تایی با آمنوره ی کمتر و مساوی 13 هفته و آمنوره بیشتر از 13 هفته قرار گرفتند. 200 میکروگرم میزوپروستول واژینال در فورنیکس خلفی واژن هر یک از بیماران گذاشته شده و این کار هر 4 ساعت تا هنگام دفع کامل محصولات حاملگی (تا 4 دوز) تکرار شد. اثرات دارو و عوارض جانبی در بیماران دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت. جهت بررسی داده ها از آزمون های آماری t و کای دو استفاده شد.

یافته ها: در 40 درصد کل بیماران دفع کامل اتفاق افتاد که این میزان در گروهی که آمنوره ی کوتاه تری داشتند، 63 درصد و در گروه با آمنوره ی طولانی تر 16.7 درصد بود (p<0.0001). خونریزی زیاد و نیاز به اکسی توسین جهت کنترل خونریزی در گروه با آمنوره ی طولانی تر، بیشتر بود (p<0.05). عوارض دیگر شامل تب، اسهال، تهوع، درد و نیاز به مسکن و هم چنین متغیرهای زمینه ای شامل میانگین سن بیمار، تعداد قرص های مصرفی و ساعات صرف شده برای سقط در دو گروه با هم مشابه بود. زنان با آمنوره ی طولانی تر در سابقه خود، دارای تعداد بیشتری حاملگی و زایمان و جنین های بزرگتر و در سونوگرافی بودند (p<0.05).

نتیجه گیری و توصیه ها: میزوپروستول واژینال می تواند در درمان سقط فراموش شده خصوصاً در موارد آمنوره ی کمتر از 13 هفته موثر باشد. با توجه به هزینه ی کمتر و غیرتهاجمی بودن، این روش به عنوان اولین خط درمانی در سقط های فراموش شده با آمنوره ی کمتر از 13 هفته توصیه می شود.