پیامد درمان های حمایتی در افراد مبتلا به سرطان مری غیرقابل جراحی در استان گلستان

روش بررسی: این مطالعه ی توصیفی- مقطعی در بیماران مبتلا به سرطان مری استان گلستان که جهت دریافت درمان های حمایتی از دی ماه 1384 تا اردیبهشت ماه 1386 به درمانگاه های تخصصی گوارش استان مراجعه کرده بودند، انجام شد. مشخصات فردی بیماران در پرسش نامه های جمع آوری اطلاعات وارد شد و افراد در فواصل یک ماهه به مدت شش ماه پیگیری شدند. پس از ورود اطلاعات به رایانه توسط نرم افزار آماری، برای تعیین میزان بهبودی، نسبت بهبودی با فاصله ی اطمینان 95 درصد محاسبه شد. برای ارزیابی فاصله ی زمانی موثر بودن درمان های حمایتی برای بیمار از تجزیه و تحلیل بقا و شیوه ی کاپلان مایر استفاده شد.

یافته ها: در 39 بیمار مورد مطالعه، نسبت مرد به زن 1.6 بود. میانگین سنی افراد 67.5±13.7 سال بود. در ابتدای مطالعه 22 بیمار دیسفاژی درجه ی 3 و بقیه درجه ی 4 داشتند. روش درمان حمایتی در 89.7 درصد دیلاتاسیون و در بقیه (10.3 درصد) فنرگذری بود. در مجموع وضعیت بهبود دیسفاژی با نوع درمان حمایتی و نوع آسیب شناسی بیماری رابطه ی آماری معنی داری نداشت، اما بین میزان بهبودی دیسفاژی و سن بیماران رابطه ی آماری معنی داری مشاهده شد. بقای بیماران در دو گروه (بهبود یا عدم بهبود در پیگیری ماه اول) تفاوت آماری معنی داری نشان داد.

نتیجه گیری: روش های درمانی حمایتی در بیماران مبتلا به سرطان مری غیرقابل جراحی در این منطقه، موجب بهبود دیسفاژی و افزایش بقای بیماران می شود.