اثر ضدقارچی و تداخلی کمپلکس های آزاد کننده نیتریک اکساید و تربینافین بر روی درماتوفیت ها

روش بررسی: این مطالعه از نوع تجربی بود. روش بکار رفته در این پژوهش تعیین کمترین غلظت بازدارندگی از رشد (minimal inhibitory concentration=mic) در محیط مایع با رقتهای میکرو و با بهره گیری از توصیه های  (national committee for clinical laboratory standard)ncclsبود.

یافته ها: یافته ها نشان می دهند که اثر ممانعت کنندگی و قارچ کشی کمپلکس آزاد کننده no بر روی گونه های درماتوفیتی، چشمگیر است ولی توان آن در مقایسه با تربینافین بسیار پایین می باشد. اثر قارچ کشی هر دو آنها، وابسته به غلظت می باشد. گونه های حیوان دوست و خاک دوست نسبت به گونه های انسان دوست در برابر تربینافین و دی اتیلن تری آمین نیتریت (diethylen triamine nitrite=deta/no) حساس تر بودند. اثر تداخل deta/no و تربینافین در مورد گونه های میکروسپوروم کانیس، میکروسپوروم جیپسئوم و تریکوفیتون منتاگروفیتیس (غیرانسان دوست ها)، به دلیل indifferent, 1<fix<4 و در مورد تریکوفیتون روبروم، به دلیل antagonist, fix>4 می باشد. در این پژوهش به موجب نیمه عمر بسیار کوتاه دی اتیل آمین نیتریت (diethyl amine nitrate=dea/no) اثری از آن قابل مشاهده نبود.

نتیجه گیری: روی هم رفته با الهام از یافته های این مطالعه و با تکیه بر محتوای نوشته های موجود به نظر می رسد که مصرف موضعی کمپلکس های آزاد کننده no، می تواند یکی از راه های درمان عفونت های درماتوفیتی باشد.