بررسی ارتباط نوروپاتی دیابتی با غلظت هموگلوبین گلیکوزیله

روش بررسی: این مطالعه، یک مطالعه توصیفی-تحلیلی است که توسط مصاحبه، پرسشنامه، انجام معاینات عصبی، (electromyography-nerve conduction velocity)emg –ncv و آزمایش قندخون (hba1c) در 30 بیمار (65-40 ساله) با تشخیص قطعی دیابت نوع ii در بیمارستان امام رضا (ع) ارومیه انجام شده است.

یافته ها: در این مطالعه، تاثیر دیابت روی اعصاب محیطی بررسی شد. در کل گروه مورد مطالعه، در 20% بیماران hba1c کمتر از 7.5% در 14% از آنها hba1c در حدود 9.5-7.5% بود و در%66 از بیماران hba1c بیش از 9.5% بود. در کل گروه مورد مطالعه، 23% بیماران بدون علامت بوده و شکایتی از علایم پارستزی نداشتند، که از این گروه، 57% در دسته کنترل عالی دیابت با hba1c کمتر از 7.5% و 43% در گروه کنترل متوسط دیابت با hba1c در حدود 9.5-7.5% قرار داشتند؛ مابقی بیماران (77%) علامت دار بودند که فقط 8% از آنها hba1c کمتر از 7.5% داشتند، در 18% از آنها hba1c در حدود 9.5-7.5% بود و مابقی بیماران این گروه (74%)، جزء گروه کنترل ضعیف دیابت با hba1c بیش تر از 9.5% بودند. در بررسی الکترونوروفیزیولوژیک انجام شده در کل بیماران، 43.5% بیماران، پلی نوروپاتی حسی و 36.5% پلی نوروپاتی حسی-حرکتی داشتند. 100% از افرادی که پلی نوروپاتی حسی-حرکتی توام داشتند، جزء گروه کنترل ضعیف دیابت hba1c) کمتر از 9.5%) بودند.

نتیجه گیری: با توجه به یافته های فوق، از آنجا که همبستگی معنی داری بین نوروپاتی و میزان قند خون و hba1c بالا وجود دارد، بدیهی است در صورت حفظ hba1c مطلوب، می توان از شدت عوارض عصبی دیابت (نوروپاتی دیابتی) کاست.