مقایسه اثربخشی تمرین های اختصاصی ثبات دهنده عضلات و تمرین های دینامیک در بهبود ناتوانی و درد مزمن گردن

روش بررسی: این کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده دو سوکور روی 26 بیمار مراجعه کننده به کلینیک فیزیوتراپی دانشگاه علوم پزشکی زاهدان با تشخیص درد مزمن گردن طی سال های 86-1385 انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه 13 تایی تمرین های ثبات دهنده و دینامیک قرار گرفتند. درد (رتبه ای) با مقیاس اندازه گیری دیداری درد و (npnpq) northwick park neck pain questionnaire ، شدت ناتوانی (رتبه ای) با neck disability index (ndi)، قدرت عضلات گردن (بار) توسط dynatest و دامنه های حرکتی (درجه) با گونیامتر مخصوص گردن قبل و پس از درمان ارزیابی شد. برنامه درمان برای هر دو گروه شامل 24 جلسه تمرین طی 12 هفته، هر هفته 2 جلسه و هر جلسه 45 دقیقه بود. از آزمون های t مستقل، من ویتنی، t زوج و ویلکاکسون به ترتیب برای مقایسه نتایج قبل و بعد درمان بین گروهی و درون گروهی استفاده گردید.

یافته ها: میانگین درد گردن (npnpq) در گروه ثبات دهنده از 0.77±18.23 به 4.39±7.54 و در گروه دینامیک از 3.99±18.31 به 3.89±11.85 کاهش یافت (p<0.05). میانگین ناتوانی (ndi) در گروه ثبات دهنده از 4.99±22.69 به 4.09±8.23 و در گروه دینامیک از 4.88±22.23 به 5.54±14.92 کاهش یافت (p<0.05). افزایش قدرت عضلات، دامنه حرکتی اکستانسیون و کاهش میانگین درد و ناتوانی بعد از درمان در گر وه ثبات دهنده نسبت به گروه دینامیک بیشتر بود (p<0.05). اختلافی بین دو گروه از نظر قدرت عضلات فلکسور و فلکسور طرفی چپ و نیز دامنه فلکسیون و فلکسیون طرفی راست و چپ بعد از درمان وجود نداشت.

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که هر دو روش تمرین ثبات دهنده و تمرین دینامیک گردن در بیماران با درد مزمن گردن سبب افزایش قدرت عضلات سطحی و عمقی گردن، افزایش دامنه های حرکتی آن و کاهش درد و ناتوانی می شوند. همچنین استفاده از تمرین های ثبات دهنده در کاهش درد و ناتوانی و افزایش قدرت، موثرتر از تمرین های دینامیک بود.